…Dank ik u van ganscher harte…

Ruim twintig jaar geleden lag ik twee maanden in het ziekenhuis. Platte bedrust. Om de tijd te doden schreef ik een boek. De dokters die erin voorkomen beschrijf ik als collega's die praten over ziekteprocessen, veelal in het Latijn. De verpleegkundigen die ik beschrijf verzorgen me. Ze zijn er voor me.

Ze zijn veel belangrijker voor me dan de dokters. 's Avonds een praatje bij mijn bed. Vaak over niks, over hun nieuwe liefde, over de echte wereld buiten de vier muren, over mijn zorgen. Een luisterend oor, zo belangrijk voor mijn genezing. Dan mijn moeder. Ook zij was verpleegkundige. Volgens vriendinnen werd ze 'the sister with the sunny smile' genoemd. Ze kreeg een schriftje van een patiënt met gedichten, een dagboek geschreven in het voorjaar van 1943. Het laatste gedicht draagt haar naam. De eerste strofe:

'Zustertje! Ik zag uw handen

zacht en teer en toch zo sterk

in hun dagelijkse liefdeswerk

tusschen deze droeve wanden.

Zustertje in 't huis der smarte

stille troosteres in leed

voor al wat gij voor me deed

dank ik u van ganscher harte'.

Ik kwam het schriftje pas weer tegen bij het opruimen van mijn bureau. Mijn moeder moet ervan genoten hebben en ik 77 jaar later wellicht nog meer. Hoe toon je dankbaarheid aan ziekenverzorgenden, aan verpleegkundigen? Applaus? Leuk, maar de klanken ebben snel weer weg. Duizend euro? Even blij. Uitgegeven voor je het weet. Loonsverhoging? Aardig, maar zo'n waardering wordt ongetwijfeld weer tenietgedaan bij de volgende cao-onderhandelingen. Neen, ik denk dat waardering niet goed uitgedrukt kan worden in geld. Een gedicht zoals mijn moeder tijdens de oorlog kreeg van haar patiënt, lijkt me veel waardevoller. Ik stel daarom voor dat verpleegkundigen en ziekenverzorgenden patiënten die hun waardering willen uitspreken – in plaats van snelverwelkende bloemen – vragen een gedicht te schrijven. Lees ze, herlees ze en koester ze.