‘Je kunt niet bevriezen omdat er geen protocol is’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van de Amsterdamse zorgdirecteur Monique Slee-Valentijn. ‘Ik loop alleen al door de maand april een half miljoen achter bij de begroting.’

Op de piek van corona trok Monique Slee-Valentijn, directeur geriatrische revalidatie bij de Amsterdamse zorgorganisatie Cordaan haar witte jas aan, om een aantal weken als internist ouderengeneeskunde leiding te geven aan een covid-19-unit. ‘Inmiddels ben ik terug in mijn directeursfunctie en werk ik in een heel andere setting: thuis, met twee beeldschermen voor me – zoals iedereen vermoed ik. We hebben de unit per 1 juni gesloten nadat het aantal covidpatiënten terugliep. De afdeling is teruggegeven aan de orthopedische revalidatie, het verpleegkundig en (para-)medisch personeel is teruggegaan naar hun oude werkplek.
Patiënten uit de regio Amsterdam kunnen nu, na een ernstige covid-19-infectie worden opgenomen in de Core Unit. De Core Unit is een observatie-revalidatie-unit van Cordaan en Reade. Hier kunnen patiënten die terugkomen van de ic een nazorgtraject op maat krijgen. Core is een samenwerking tussen de geriatrische en de medisch-specialistische revalidatiezorg. De innovatie is dat één gezamenlijk behandelteam patiënten behandelt die baat hebben bij beide vormen van revalidatiezorg.
Dat aspect is iets wat ik graag zou willen meenemen uit de coronaperiode: het snelle schakelen om nieuwe manieren te vinden. Ik heb geleerd dat je soms, onder druk en ondanks de onzekerheden, toch moet handelen. Je kunt niet bevriezen omdat er geen protocol is. Je móét het proberen, en veel blijkt mogelijk gaandeweg – variërend van een luchtcirculatiekwestie tot een nieuwe aanrijroute van ambulances. Al met al kunnen we terugkijken op een succesvolle operatie. Iedereen had één doel, en dat was zeer inspirerend. We hebben in twee maanden tachtig covidpatiënten behandeld, die gemiddeld na vijf tot zeven dagen naar huis konden. 3 procent kwam te overlijden.
Nadat ik stopte met het werken in de praktijk, moest ik echt even afkicken. Het geeft zo’n instant reward, het gezamenlijk optrekken met verplegend personeel – de grapjes onderling, de praatjes met patiënten. Toch weet ik nu ook weer waarom ik heb gekozen voor deze bestuursfunctie: hier heb je zicht op het grote plaatje en invloed op de strategie. Ik kan in de toekomst dingen veranderen die ik in praktijk in het klein heb gezien. Dat is ook bevredigend.
Voor bestuurders zoals ik behelst de nasleep van de coronacrisis nog andere, meer negatieve gevolgen. Door allerlei uitgaven enerzijds en leegstand anderzijds zijn er financiële onzekerheden. Ik loop alleen door de maand april al een half miljoen achter bij de begroting. Er is een regeling vanuit de overheid voor zorginstellingen, dat klopt, maar hoe die precies uitwerkt is nog onduidelijk. Zoiets geeft wel stress en onzekerheid voor de toekomst.
Met mijn eigen gezondheid gaat het weer goed. Ik heb een paar weken echt non-stop gewerkt, met mijn dubbele petten op van arts en directeur – maar gelukkig heb ik ook collega’s om me heen die bijsprongen en opletten. Iedereen paste ook wel op elkaar. Na de ergste drukte hebben ze ervoor gezorgd dat ik vrij kon nemen. Ik was vijf dagen compleet offline, de mailknop even verwijderd van mijn telefoon, zodat ik me op privé kon richten. Dat hielp, en nu keert de energie terug.’