Vandaag op de werkvloer
Vandaag op de werkvloer

‘Die heldenstatus is erg vergankelijk’

3 reacties

Meer dan 40 duizend besmettingen en 500 covid-sterfgevallen per dag: de Verenigde Staten zitten nog midden in de coronacrisis. Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van intensivist Jan Bakker, vanuit New York.

‘De crisis is hier nog lang niet voorbij. Natuurlijk hebben we niet de toestanden zoals in april in New York, maar het landelijke probleem is veel groter dan in het begin van de uitbraak. Maar aangezien het meer diffuus is, wordt het niet meer “gevoeld”.’ Dat zegt intensivist Jan Bakker, die als hoogleraar en intensivist in het universitair ziekenhuis NYU Langone in New York werkt. Gevraagd naar zijn reflectie op de crisis zegt hij verder: ‘Vanaf het begin heb ik me niet senang gevoeld met al dat “heldengedoe”. Ik zag mijzelf niet als held en als je ’s avonds na je dienst huilend in je auto zit of zelfs in je auto slaapt omdat je niet naar huis kunt/wilt, dan ben je geen held. In mijn optiek ben je dan misbruikt. Dat is eigenlijk een overheersend gevoel in de manier waarop de VS omgaat met dit probleem. Toch heel anders dan in Nederland waar heel hard gewerkt is, met lange diensten. Dat zag er toch meer uit als: samen de klus klaren.

Die heldenstatus is ook erg vergankelijk: hoe verder je van het event verwijderd komt, hoe geringer de waardering. Inmiddels is de situatie in New York geleidelijk aan het normaliseren. Het is nog lang niet zoals het was. Het eerste teken van het terugkeren naar normaal was het steeds korter worden van het applaus dat steevast elke avond om 19.00 uur losbarstte. In het begin een geweldige herrie, 5 tot 10 minuten lang. Toen New York naar fase 1 van de heropening ging, nam dit snel af. Twee weken geleden waren er nog een paar die minder dan een minuut op een pan stonden te slaan. Vorige week was het verstomd en was het om 19.00 uur gewoon stil.

Ook voor de ziekenhuisleiding is de heldenstatus al weer verleden tijd. Interessant genoeg: onze werkkamer voor de vier dienstdoende intensivisten heeft nu een plakkaat op de deur: only one person allowed in this office. Toen ik een van de leidinggevenden vroeg waar de drie andere helden dan hun administratieve werk moesten doen, werd ongeïnteresseerd de schouders opgehaald.

De discussie in Nederland over salarisverhoging en de nu geaccordeerde beloning van 1000 euro is ook een discussie die ik niet zo goed begrijp. Natuurlijk moeten gezondheidswerkers adequaat beloond worden, maar dat geldt voor ieder beroepsgroep. De vuilnisophaaldienst redt niet direct levens maar is cruciaal in situaties van sociale lockdown, om maar een voorbeeld te noemen.

Ik denk dat we voor de volgende golf in ieder geval dat heldendom moeten vermijden. We hebben nu geleerd – in de VS natuurlijk niet want hier wordt nog volop ontkend – hoe dit kan uitpakken en dus moeten we voorbereiden. Dat gaat hier niet lukken, veel te individualistisch en veel te gericht op geld verdienen. Nederland heeft daarin denk ik een prachtig voorbeeld gegeven, met de nationale spreiding van patiënten en nu met het document “Hoe om te gaan met schaarste”.

Ook bij goede voorbereiding zijn er nog steeds helden. Ik denk echter dat de ebola-uitbraken in Afrika een mooi voorbeeld zijn. Goede, gestructureerde plannen en werkwijzen kunnen in een moeilijke omgeving (met ook veel weerstand van de bevolking) toch een probleem onder de knie krijgen. De verhalen over de helden van de ebolacrisis moeten nog steeds komen. Ik denk dat een crisis vraagt om een structuur die het gaat aanpakken en niet om helden die het probleem gaan oplossen.’

eerder op de werkvloer

buitenland Vandaag op de werkvloer
  • Sophie Broersen

    Sophie Broersen was journalist bij Medisch Contact van 2008 tot 2021. Na haar studie geneeskunde en huisartsopleiding ging zij als journalist aan de slag. Bij Medisch Contact schreef zij over geneeskunde en zorg in de volle breedte: van wetenschap tot werkvloer, van arts-patiëntrelatie tot zorg over de grens. Samen met de juristen van de KNMG becommentarieerde zij tuchtzaken. Na haar journalistieke carrière is zij in 2021 weer als arts gaan werken.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Siep de Groot

    huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde

    Zorgverleners behoren in tijd van nood gewoon hun werk te doen dat voorligt. Applaus is niet gepast. Er zijn zoveel mensen die tijdens de coronacrisis aandacht zouden dienen te hebben maar die niet krijgen.
    De vuilnisman is daarvan een goed voorbeel...d. Nu zorgverleners een bonus geven van 1000 euro? Gewoon dit weigeren en strijden voor een adequate honorering. Maar Rutte vindt dit niet goed en is bang dat anderen ook loonsverhoging willen. Er is toch 100 miljard in de kas?
    Wel blij dat ik in Nederland woon en niet in Amerika waar de chaos met de dag groter wordt mede door het beleid van de president.
    Siep de Groot, Eelderwolde

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Het verhaal van de "gewone" dokter, die met zijn klompen diep in de modder staat. Om stil van te worden.

    Waar is het mis gegaan in onze maatschappij dat we niet meer luisteren dan naar de mensen op de werkvloer?

  • Ariette van Reekum

    Psychiater, Driebergen

    Mooie gevoelige blog van intensivist Jan Bakker. Hij geeft een krachtig en integer tegengeluid tegen een onwaarachtig heldendom. En heeft aandacht voor de menselijke maat en het lijden in tijden van corona. dank! Ariette van Reekum

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.