‘Af en toe stormt het in mijn hoofd’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van mdl-arts Geert Bulte.

Geert Bulte is mdl-arts in Bernhoven, Uden: ‘We zaten in het hart van de uitbraak, en werden als ziekenhuis overspoeld met covid-patiënten. De reguliere zorg kwam volledig tot stilstand. Dus: geen electieve zorg meer, geen semiacute zorg, zelfs de acute zorg werd geleid naar andere centra in de regio. Alleen de hyperacute zorg werd bij ons gepresenteerd. We deden als mdl-artsen alleen nog maar spoedprocedures voor patiënten die in het ziekenhuis lagen.’ Tot overmaat van ramp kreeg Bulte begin maart ook zelf covid-19. Hij zat tien dagen thuis. ‘Ik was gelukkig niet heel ziek, maar het ging wel erg op en af. Ook mensen met wie ik in contact was en die ziek werden – collega’s, mijn schoonouders van 70-plus – hebben het er gelukkig goed van afgebracht.’

Nu is de piek weg, en ligt er nog maar een handjevol covid-patiënten in het ziekenhuis, zegt Bulte. ‘We zijn zeer op onze hoede voor een nieuwe golf. Wij kunnen niet opnieuw terug naar nul, dan gaan mensen dood aan andere ziekten dan covid. Middels een logistieke operatie zou de druk dan beter over het land verdeeld moeten worden. Tegelijkertijd proberen we nu de reguliere zorg, inclusief alle uitgestelde zorg, weer op de rails te krijgen. Dat is heel erg moeilijk, omdat heel veel personeel is ingezet voor de acute zorg. Bovendien moeten we alles wat we doen afstemmen op de nieuwe regels, zoals afstand houden. Wat me daarbij opvalt: in het ov accepteren we dat de anderhalve meter niet haalbaar is, maar eigenlijk is dat in de zorg net zo. Hier wordt met twee maten gemeten, vind ik.’

‘We kunnen nu 25 procent doen van wat we normaal doen. Intussen merken we dat de huisartsen hun praktijken opstarten. We krijgen zeer veel verwijzingen, die we moeten triëren. Al met al zijn we continu aan het schakelen, aan het herplannen, en herroosteren. Af en toe stormt het in mijn hoofd. Als mdl-artsen hebben we daarom geopperd om ook in de avonduren en de weekenden endoscopieprogramma’s te gaan doen of spreekuur te houden. Ook onder de verpleegkundigen bestaat wat dat betreft bereidwilligheid. Maar tot nog toe heeft dit nog geen vervolg gekregen.’