Vrouwen vertonen minder apenrotsgedrag

Als enige broer van vier zussen heb ik al sinds mijn vroege jeugd te maken met dat man-vrouwding. De verschillen, de overeenkomsten, de wederzijdse omgangsvormen, de mijnenvelden, al die dingen. Misschien dat ik daarom bij een GGD werk, waar al vele decennia de overgrote meerderheid van de werknemers vrouw is. En dat was al veel eerder het geval dan in de ziekenhuiswereld en de huisartsenij. Niet dat ik mezelf een expert noem, maar ik heb er wel veel aandacht voor.

Zo zie ik in MC van deze week een artikel over Medical Delta, met een foto waarop gewichtig ogende mensen in toga prijken. Vier vrouwen, twaalf mannen. Hoe zit dat? Ook gezien de voortdurend actuele discussie over die verhoudingen, tel ik maar eens even na hoe de cijfers liggen bij de bloggers en columnisten van MC. Zo houd je het bij jezelf. Vrouw-manverhouding: 50-50. Dat is al niet representatief voor de zorg, waar veel meer vrouwen dan mannen werken. Maar dan ook nog in het laatste jaar een verschil in columnproductie: 40 procent door vrouwen, 60 procent door mannen. Hoe komt dat? Is schrijven een vorm van mannelijk gedrag? Lijkt me niet. Hormonaal bepaald machismo dan? Komt meer in de buurt misschien. Jongetjes zijn ook meestal lawaaiiger en onrustiger dan meisjes, zie ik bij mijn kinderen en hun schoolvriend(innet)jes.

Hoe staat het dan met dat vrouwenquotum voor vrouwen in hogere posities? Hier op de GGD voldoen we daar ruimschoots aan, mijn directe baas is een vrouw die rapporteert aan twee vrouwelijke directeuren. Kom daar maar eens om bij MC, met drie mannelijke hoofdredacteuren, maar dat terzijde. Bestaat er trouwens ook een mannenquotum? Of is dat hele quotum niet nodig en moeten we alles overlaten aan het natuurlijke beloop? Kwaliteit komt immers vanzelf bovendrijven en we gaan de goede kant op. Als je voorstander bent van meer vrouwen in leidende posities, bedoel ik dan.

Zelf ben ik gemiddeld genomen vóór. Vrouwen zijn in mijn ervaring geduldiger, tactischer en vlijtiger. Minder apenrotsgedrag. Hun valkuil is gehoorzaamheid (‘mag niet van papa en mama’). Of het nou een professionele norm is, een financieel argument, een managementmode, vrouwen schikken zich gemakkelijker. In de politiecel zie ik ook maar weinig vrouwen, criminaliteit is een mannending. Ik bedoel dit allemaal op populatieniveau natuurlijk, uitzonderingen zijn er volop. Zoals ik zelf ook gehoorzaam en geduldig kan zijn (geworden).

De valkuil van mannen is ruwheid: minder nuance, het gestrekte been, de vuist op tafel. Dat kan in sommige complexe situaties heel verfrissend werken, en ik pleit daarom ook voor het behoud van deze ‘skill’. Tot op zekere hoogte dan. En ook bij vrouwen trouwens. Maar te veel egogedrag – toch meer een mannending – is in een complexe omgeving zoals de zorg meestal niet effectief (meer). Misschien is dat de beste weg: een uitwisseling van skills. Dan maakt het ook niet meer uit wie er op de foto staat.