Ik zet u even op de speaker

Vandaag is het typisch weer zo’n dag waarop het lab een reeks resultaten doorgeeft en ik dan alle uitslagen mag doorbellen en doorgeven. Voor de patiënt vaak een spannend moment. Immers, sommige uitslagen kunnen een zeer positief of zeer negatieve impact hebben.

Ik begin met een positief bericht, een speciaal verzoek van mijn zwangere patiënte om het eerst aan haar grootouders in Zuid-Afrika door te geven dat ze zwanger is van een gezonde tweeling. De grootouders zijn aanvankelijk een beetje verbaasd, omdat ze mij niet kennen, maar zijn daarna extatisch dat bij hun kleindochter een lang verwachte wens in vervulling is gegaan. Door covid hebben ze al een poos niet kunnen reizen en dit mooie nieuws bracht ze toch even dichtbij.

De tweede uitslag is voor een stoere vrouw met stoere tatoeages. Ze is een ultrafitte fitnessinstructrice. Als ik haar bel blijkt ze op haar werk, in de sportclub. ‘O dokter, ik ben zo blij dat u belt! Goed nieuws?’. ‘Ja hoor, goed nieuws’, antwoord ik. Vervolgens roept ze: ‘Een ogenblikje, jongens muziek uit, dit is de dokter aan de lijn!’ Daar staat ze, omringd door haar fitnessklas, een gemengd gezelschap van mannen en vrouwen. ‘Ik zet u even op de speaker hoor!’ Oké dan, denk ik, als jij daar maar comfortabel mee bent. ‘U bent zwanger van een jongen.’ Waarop een hoop gejuich en gekrijs losbarst aan de andere kant. Zelfs die grote kerels staan te juichen, mijn patiënt hoor ik lachend huilen van geluk. Na een minuut euforie aangehoord te hebben, geef ik aan dat ik haar later deze week wel verder spreek en dat ik nog meerdere patiënten moet bellen, en glimlachend hang ik op.

Na mijn uitslagenbelronde komt alweer de volgende patiënt binnen: een Australische jonge vrouw die actief is op het internet als influencer. Ze richt zich op vrouwen en het belang om je regelmatig medisch te laten screenen. Ze heeft zelf geen enkele medische opleiding of achtergrond, maar vindt het fascinerend als onderwerp en blogt, appt, en Instagrammt (is dit een werkwoord anno 2021?) er graag over. ‘U heeft zo’n mooi beroep, wilt u een keertje meewerken aan een leuk bericht?’ Terwijl ze op de behandelstoel ligt, benen wijd, vraagt ze: ‘Mag ik een foto maken?’ ‘Uh, hoe bedoelt u?’ schamper ik verbaasd. ‘Nou, voor mijn Instagrampost, dan kunnen mijn volgers ook zien dat ik me weer heb laten onderzoeken!’, declameert ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Natuurlijk netjes hoor, gewoon van de zijkant en handdoekje, je hoeft niks te zien hoor’, knipoogt ze. ‘Tsja’, en ik kijk naar mijn verpleegkundige die haar schouders ophaalt, ‘up to you doc.’ ‘Prima, maar ik wil er niet op met mijn gezicht, of anderszins herkenbaar.’

Na afloop controleren we gezamenlijk het beeldmateriaal en ik geef haar nog wat suggesties met betrekking tot wat onderwerpen en betrouwbare informatiebronnen. Het lijkt erop dat mijn interpretatie van privacy een wat bredere definitie behoeft.