‘Ik ben niet zijn dokter, maar het is makkelijk dat ik snel medicijnen kan regelen’

Katja Heitink-Pollé, kinderoncoloog hemato-oncologie in het Prinses Máxima Centrum, is met haar man en drie tieners gastgezin voor een Oekraïens jongetje met leukemie, dat wordt behandeld in haar eigen ziekenhuis, en zijn moeder.

Hoe kwam je op het idee om gastgezin te worden?

‘Ruim twee weken geleden kreeg ik een mail van het Prinses Máxima Centrum. Ze zochten gastgezinnen voor een groep kinderen met kanker en hun begeleiders. Ik las dat mailtje tijdens een training en stuurde het meteen door aan mijn man. We waren ons al aan het oriënteren op hulp bieden, misschien vluchtelingen aan de maaltijd uitnodigen of pleegzorg. Onze oudste dochter is 18 jaar, we hebben een dochter van 16 en een zoon van 13. We proberen onze kinderen mee te geven dat omzien naar de ander belangrijk is, maar hadden nog niet iets gevonden dat bij ons paste. Dit voelde goed, we wonen dichtbij het Prinses Máxima Centrum, in Zeist, en we hebben de ruimte.’

Wat vonden jullie kinderen ervan?

‘De kinderen waren meteen heel positief. De twee die op de tweede verdieping slapen, stelden voor om hun kamer af te staan en een verdieping lager te komen, zodat de zolder helemaal vrij zou zijn. Toen werd duidelijk dat het onderdak zeker drie maanden zou gaan duren. Dat was langer dan we van tevoren hadden bedacht. De kinderen trokken ons over de streep door te zeggen dat ze het een beetje egoïstisch vonden om het dan niet te willen. We hebben er een nachtje over geslapen en toen besloten om het te gaan doen. Best spannend, want niemand weet hoe het de komende tijd zal gaan. Als je alles zou nalaten wat potentieel kan misgaan, dan gebeurt er helemaal niets. En de hulp is juist zo hard nodig.’

Hoe was de ontmoeting?

‘Op 14 maart kwam de groep patiëntjes met familieleden aan. Wij zaten met alle gastouders in een ruimte. Op een gegeven moment werden we naar beneden geroepen om kennis te maken met onze gasten: een vijfjarig jongetje en zijn moeder. Dat was voor mij heel indrukwekkend. Zo liep ik hand in hand met een jongetje met een knuffel in zijn arm en zijn moeder naar de parkeergarage. Via google translate maakten we de dagen daarna kennis. Nu heb ik een handige app die Nederlands vertaalt naar het Oekraïens. We zijn vooral praktische dingen aan het regelen. Een fiets met kinderzitje, school, nagaan hoe de moeder in aanmerking komt voor een vergoeding, paspoorten.’

Is de zorg hier erg anders dan daar?

‘In het begin vroeg de moeder steeds wanneer haar zoon zou worden opgenomen. Het was vreemd voor haar dat patiënten met leukemie hier poliklinisch worden behandeld. De jongen was tijdens de behandeling in Oekraïne maar drie weken van de negen maanden thuis geweest. Ze vroeg ook wat mijn rol was. Ik ben niet zijn dokter, dat wilde ik ook niet, dan gaan dingen door elkaar lopen. Maar het is makkelijk dat als er iets is, ze dat aan mij kunnen vragen. De eerste dagen was hij bijvoorbeeld misselijk van de chemotherapie, dan kan ik snel regelen dat er medicijnen in huis komen tegen misselijkheid.’

Hoe is het om samen te leven met iemand uit je eigen patiëntengroep?

‘Voor mij is het bijzonder om het eens van de andere kant mee te maken. Om te zien wat het praktisch betekent dat je rondom bepaalde medicijnen niet mag eten bijvoorbeeld, of dat je misselijk wordt. Dat je een afspraak hebt in het ziekenhuis die uitloopt. Het is ook prachtig om te zien hoe warm en liefdevol de zorg in ons ziekenhuis is. Daar sta je normaal ook niet zo bij stil.’

Hoe bevalt het om gastgezin te zijn?

‘Tot nu toe is het ons meegevallen. Je vraagt je tevoren toch af wat er kan gebeuren als je getraumatiseerde of verdrietige mensen ontvangt. De mensen bij ons zijn heel veerkrachtig. De vader is nog in Oekraïne. Maar ondanks alles kunnen ze blij zijn met de veiligheid die ze nu hebben. Ik denk er maar niet over na wat er gebeurt als de man overlijdt. Ik kan persoonlijk niks veranderen aan de situatie in Oekraïne. Wel kunnen we deze twee mensen een beetje geborgenheid geven. Ook onze kinderen vinden het mooi om te doen, zeker onze meiden. Onze jongste dochter komt blij naar huis omdat ze weet dat er zo’n lief jongetje op haar wacht. Wij werken, dus overdag moet de moeder zichzelf een beetje redden. Maar mijn oudste dochter helpt haar dan bijvoorbeeld met boodschappen doen. Daarnaast worden we ontzettend geholpen door mensen uit onze omgeving.’