Huisartsen zeggen ‘nee, tenzij’ tegen zorgakkoord
3 reactiesHuisartsen zetten hun handtekening nu niet onder het Integraal Zorgakkoord. Mocht het akkoord binnen drie maanden op een aantal punten worden aangepast, dan willen ze alsnog tekenen. Dat is de uitkomst van de landelijke ledenvergadering van de LHV.
Het ontbreekt de huisartsen aan vertrouwen dat zorgverzekeraars en toezichthouder NZa zich zullen houden aan afspraken uit het akkoord. Dat is ingegeven door de ervaring na eerdere hoofdlijnenakkoorden voor huisartsenzorg. Dit heeft de besturen van de LHV (Landelijke Huisartsen Vereniging) en VPH (Vereniging Praktijkhoudende Huisartsen) doen besluiten om nu een ‘nee, tenzij’-standpunt in te nemen. Door de deur op een kier te houden voor ondertekening, willen ze uitdragen dat er wat hen betreft wel ook punten in het zorgakkoord staan die problemen in de huisartszorg kunnen oplossen.
Tarieven
De LHV wil uiterlijk 1 oktober van de NZa horen wat de ANW-tarieven per 2023 worden. Die duidelijkheid is volgens de huisartsen nodig om acute zorg te kunnen blijven garanderen. Daarnaast wil de LHV van alle zorgverzekeraars de garantie dat zij via contractering huisartsen per 2023 meer tijd voor de patiënt bieden. En dat dit per 2024 structureel wordt gefinancierd via de basistarieven voor huisartsenzorg. De ledenvergadering van de LHV zal zich in december dan buigen over de vraag of de huisartsen het akkoord in aangepaste vorm alsnog zullen ondertekenen.
Voorzitter Christof Zwart van het actiecomité De Bevlogen Huisartsen, dat tegen ondertekening was, vindt het ‘fijn dat het bestuur in elk geval naar de leden heeft geluisterd’. Maar volgens hem zal het akkoord ‘ook na het invullen van de twee tenzij’s schadelijk voor huisartsen blijven’. Want volgens Zwart blijft het probleem dat afspraken niet juridisch afdwingbaar zijn bestaan en ‘biedt het akkoord huisartsen nauwelijks garanties maar legt het wel allerlei verplichtingen op’. ‘Er zal de komende drie maanden hard moeten worden gewerkt om van dit akkoord iets goeds te maken.’
Lees ook
A. G?bel
Huisarts, Amstelveen
Ons 'Nee tenzij' is vooral een goed signaal dat rekening met ons moet worden gehouden en dat er duidelijke en concrete afspraken nodig zijn.
Wij houden ons al decennia lang heel betrouwbaar aan onze afspraken. Voor slechts 3,3 miljard (het totale zo...rgbudget is 100 miljard) houden we met zijn allen een dichtgetimmerd systeem van huisartsenzorg in stand waarbij we klokje rond zorg leveren in 10.000 dagpraktijken en 125 Huisartsenposten, met 110.000 medewerkers. En al is de ANW zorg door maatschappelijke ontwikkelingen bijna niet meer te doen, we blijven er toch garant voor staan. We hebben gemiddeld 9 man personeel (15 jaar geleden waren dat er drie) met alle werkgeverstaken van dien. We hebben gezondheidscentra opgericht, wijksamenwerkingsverbanden, regio-organisaties, huisartsenposten. We verzaken op lokaal niveau nooit in onze taak als huisarts; als we geen waarnemer kunnen vinden gaan we niet op vakantie. Als een collega-huisarts elders in de wijk ziek is nemen we die praktijk waar, als er bij pensionering geen opvolger is ook.
Het is dus tijd dat er een akkoord komt met afspraken die net zo betrouwbaar zijn als wij.
De minister en zijn voorgangers zeggen vaak, met name in de eerste alinea van dit soort akkoorden, dat ze de huisarts erg belangrijk vinden, 'spil in de zorg' zelfs, maar willen toch het liefst met slechts ongeveer 4% jaarlijkse groei zowel de inflatiecorrectie, de groei van de basishuisartszorg, substitutie vanuit de tweede lijn en als het even kan ook 'Meer tijd voor de patiënt' financieren. Na overigens eerst 80 miljoen gekort te hebben.
Hoewel het ons meer dan ooit niet om geld te doen is maar om tijd, speelt geld secundair hierbij natuurlijk wel een rol.
Het budget huisartsenzorg is weliswaar de laatste jaren toegenomen maar dat komt geheel voor rekening van extra personeel, als gevolg van de wens van de overheid dat huisartsenpraktijken taken overnemen van de tweede lijn. Het maakt daarom elk jaar weer nijdig om op Prinsjesdag te horen dat er 'meer geld naar de huisartsenzorg is gegaan' alsof wij als huisartsen daar zelf van profiteren. Er is de laatste 15 jaar geen cent naar onze basiszorg gegaan, behalve voor inflatiecorrectie en een eenmalige praktijkverkleining waar niemand eigenlijk iets van gemerkt heeft. Wat we wel merken is een groot tekort aan huisartsen en tijd voor de patiënt, om gewoon een goed consult te doen. Je zou bijna vergeten dat ons werk daar om draait. Het is inmiddels duidelijk dat dat in 10 minuten niet meer kan en dat 15 minuten consulten veel verwijzingen zullen voorkomen. Dat red je niet met een pilot her en der, maar met structureel 15 minuten voor elke patiënt. Dat vraagt aanpassingen en investeringen en kan in het kader van dit IZA niet vaag blijven maar moet handen en voeten krijgen, met een gegarandeerde financiering.
Dat is des te belangrijker nu blijkt dat het sleutelwoord bij het Integraal Zorg Akkoord 'passende zorg' is , waarmee o.a. bedoeld wordt dat er nog meer in de eerste lijn gedaan moet gaan worden. De huisarts is daarbij dus zeer nodig. Dat vereist heel duidelijke afspraken en een onwrikbare financiële ruimte. En - ook hier - meer tijd voor de patiënt.
Ik citeer minister Schippers enkele jaren geleden:
"Bij het terughalen van overschrijdingen bezie ik de basiszorg als één geheel. De huisartsenbekostiging kent onderdelen waarvoor vrije tarieven gelden, maar deze worden door mij niet los gezien van het reguliere huisartsenkader. Chronische zorg is ook basiszorg."
Als je dit punt dus niet goed dichttimmert - wat is basis huisartsenzorg en wat is overgehevelde zorg van tweede naar eerste lijn en hoe financier je dat- komen we steeds meer in de knoei met wat we allemaal doen binnen de huisartsenzorg. Steeds meer wordt 'normale huisartsenzorg' genoemd terwijl het dat eerst niet was. Destijds zei minister Schippers al: "Een zorgverzekeraar kan ervoor kiezen zorg van ziekenhuis te verplaatsen naar de eerste lijn. Deze verschuiving moet wel zichtbaar worden in de totale (landelijke) uitgaven aan zorg. Op het moment dat dit zichtbaar wordt, is het mogelijk om een overschrijding in de eerste lijn te dekken met een onderuitputting in de tweede lijn".
Met andere woorden: Extra werk door de huisarts kan alleen worden betaald als in de tweede lijn aantoonbaar wordt bezuinigd. Toch zijn wij al jaren substitutietaken aan het vervullen zonder dat goed vastligt hoe dat nou eigenlijk wordt gefinancierd. Dat blijft een blinde vlek en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt, ook omdat eenmaal overgehevelde zorg na een paar jaar gewone huisartszorg is geworden en we door de bomen het bos niet meer zien.
Deze politieke principes achtervolgen ons al jaren en zijn ook in het tijdperk Kuipers niet losgelaten. Samen met het geïnstitutionaliseerde wantrouwen dat anno 2022 in de zorg tussen alle partijen in alle richtingen heerst heeft dat geleid tot bergen overbodig werk en administratie, huisvesting- en personeelszorgen en vooral tijdgebrek, waar we nu echt van af moeten. Al was het maar om te zorgen dat er nog mensen zijn die huisarts willen worden, laat staan een praktijk overnemen.
Al vele jaren zegt de minister: 'we nemen dit serieus, het roer moet om', maar er verandert niets en het wordt zelfs erger. Daarom zijn dit nu zaken geworden waarbij geen plaats meer is voor beloftes en vage akkoorden. Zeker in een akkoord dat draait om 'passende zorg' waarbij de huisarts broodnodig is, is alleen plaats voor keiharde afspraken die net zo betrouwbaar zijn als wij.
[Reactie gewijzigd door G?bel op 15-09-2022 18:04]
L.K. van Tol
Huisarts
Deze uitkomst vind ik een hele mooie, hopelijk kunnen we een positief concrete toezegging hiermee afdwingen.
En toch, misschien heb ik iets gemist, maar ik mis de samenhang met de andere eerste-lijnszorg die bepalend zijn voor het werk dat wij in d...e praktijk moeten doen. En dat gaat voorbij aan meer tijd voor de patient of snellere ict-toepassingen. Stel, die punten worden ingewilligd dan is er nog steeds de thuiszorg die wordt gekort. De GGZ die naar de praktijk overstroomt. De ouderenzorg die niet goed toegankelijk of bereikbaar is voor thuiswonende ouderen. De jeugdzorg dat enorme tekortkomingen kent. Ziekenhuiszorg dat nog erg vaak terugverwijst naar de huisarts of patienten zeer kort of op afstand (beeld/bel) te woord staat, zodat onze spreekuren vollopen met patienten die komen vragen wat er nu eigenlijk besproken is.
En we blijven de telefoon maar opnemen en de patienten binnen 15min te woord staan.
Nu is het lastig om dit aan de onderhandelingstafel allemaal op te lossen, maar het is een Integraal Zorg-akkoord. Is er een Integraal overleg met ketenpartners van de huisarts hoe die zorg goed in te richten is: thuiszorg, GGZ, verpleeghuis, jeugdzorg?
H. Gimbel
huisarts
De door genoemde zaken worden in het IZA allemaal geregeld.
Wellicht heeft u dat niet doorgelezen.
Het akkoord beslaat ook 140 pagina's .