'Hajooo, de gliepspluit!'

Parmantig stapt het kleine meisje langs de hoogbejaarde dame het smalle gangetje van de seniorenwoning binnen. Het is weer oktober en hoog tijd voor de griepspuiten. Behalve dat het best wat extra werk is, vind ik het vooral ook gezellig. Op de praktijk zijn de prikmomenten toch altijd weer een aaneenschakeling van 'hallo, hoe gaat het?' en hier en daar een grapje over hoeveel griepspuiten ze willen, op welke plaats, of van hoever je hem zou kunnen gooien.

En dan zijn er ook nog altijd een heleboel mensen die niet meer op de praktijk kunnen komen, en die dus thuis geprikt moeten worden. Dat lukt dan vaak niet op mijn gewone werkdagen erbij, dus doe ik dat op mijn vrije dagen. En mijn jongste dochter van drie gaat dan gewoon gezellig mee. En dat vind ik niet alleen gezellig, dat vindt zij zelf ook en de patiënten allemaal ook. Overal loopt ze zonder schroom naar binnen, ‘Hajooo!’, geeft iedereen een handje, vertelt wie ze is. Ze scoort een koekje of een chocolaatje, frunnikt wat aan plastic bloemetjes of porseleinen beeldjes; wat ze van mij niet mag, maar wat mijn patiënten allemaal reuze schattig vinden. Als ik niet oplet kom ik met tientallen porseleinen beeldjes of andere lief verkregen spulletjes thuis.

Wat dat betreft is het soms ontroerend. Mensen nemen souvenirs mee van vakantie voor je, breien truien voor je kinderen, kopen een mandje met babyspulletjes als je zwanger bent, maken schilderijen voor je, het is onvoorstelbaar lief allemaal. Het gekke is dat ik zelf nooit de behoefte heb gehad om ook maar een kerstkaart naar mijn huisarts te sturen, laat staan een cadeautje mee te nemen. En dat geldt denk ik ook wel voor de meeste mensen, anders zou ik jaar in jaar uit bedolven worden onder de attenties. Maar het komt met regelmaat voor, ook als ik voor mijn gevoel niks bijzonders gedaan heb.

Deze hoogbejaarde dame is heel creatief, haar hele huis staat vol met zelfgemaakte poppen en gezichtjes van klei in bijvoorbeeld een peer. Van haar krijgt mijn dochter een zelfgemaakte zonnebloem met een gezichtje mee. Hij staat, nu jaren later, nog steeds op haar kamer. Ondertussen is ze 13, en gaat ze al een paar jaar niet meer mee, maar vorig jaar heeft ze geholpen op de praktijk. Een overijverige stagiaire leerde haar hoe ze de naalden vast op de vaccins kon zetten en ze plakte de pleisters. Patiënten vinden dat echt leuk, vele opmerkingen over hoe groot ze is geworden en dat ze mij nog met dikke buik voor zich zien. Het maakt je als dokter persoonlijker, dichterbij ook.