Een beetje te gewoon
4 reactiesDe huisartsenopleiding behelst drie jaar. In jaar één en jaar drie loop je stage bij een specifieke huisarts aan wie je gekoppeld wordt. Die koppeling gebeurt na een aantal praktijkbezoeken – meestal vijf of zes. Je spreekt met opleiders, kijkt of er een klik is. Zowel de huisartsen in opleiding als de huisartsen geven vervolgens hun voorkeuren aan en de universiteit kijkt of er een goede match gevonden kan worden. Doel van dit proces is een opleider en huisarts in opleiding matchen die elkaar niet naar het leven staan en waar een goede meester-gezelleeromgeving kan ontstaan.
In mijn eerste jaar had ik nog mijn sollicitatiepet op en gaf ik het beste van mezelf. Ik lichtte mijn artikelen uit, mijn voorervaring, mijn ambitie, mijn inzet in mijn volleybalvereniging, en probeerde in te spelen op wat ik proefde dat een opleider graag wilde horen. Resultaat: leuk eerste jaar gehad zonder grote problemen.
In jaar drie koos ik voor een andere aanpak. Wat wijzer geworden door de jaren had ik ingezien dat ik helemaal niet zo bijzonder was. De meeste collega’s hadden voorervaring elders, waren ambitieus en hadden links of rechts al wat gepubliceerd. Sommige hadden zelfs bijzondere zaken ondernomen zoals topsport of werken bij het leger in Afghanistan.
Waarom mezelf beter presenteren dan ik ben? Ik moet het uiteindelijk een jaar volhouden met de opleider. Gewoon mijn gezellige zelf zijn, dacht ik, een lekkere koffie drinken en kijken of het klikt. Geen overdreven incorrecte ambitie, geen nadruk op niet ter zake doende artikelen, geen verkooppraatje. Gewoon de wat nuchtere goedlachse jongeman die zin heeft om weer aan het huisartsenvak te beginnen. Op die manier vijf huisartsen bezocht, gezellige gesprekken gevoerd, goed gelachen en ook serieus gepraat over eventuele leerpunten. En vervolgens mijn lijstje met voorkeuren naar de universiteit gestuurd, en dat hadden ook de opleiders gedaan.
Een paar dagen later krijg ik telefoon van de universiteit. Een serieus klinkende mevrouw deelt me mee dat ik niet gekoppeld kan worden en of ik dat verwacht had. Ik antwoord wat beduusd met ‘nee’. Ze gaat een oplossing voor me zoeken, zegt ze.
Enigszins verward schenk ik mezelf dan maar een glas witte wijn in. Geen uitmuntende wijn, maar een doorsneefles chardonnay van een gemiddelde prijs. Vanuit mijn eerder laaggeprijsde sofa (tweedehands via een kennis van mijn grootmoeder) doe ik de volgende dag echter iets bijzonders. Ik bel de opleiders bij wie ik ben langs geweest. Ik vroeg hen waarom ze me zo laag op hun voorkeurslijst hadden gezet. De antwoorden waren enigszins voorspelbaar: ‘Een andere kandidaat deed al extra werk in de praktijk van zijn broer’, ‘Het was iets te gezellig’ en ‘Je sprong er niet echt uit’.
Wat hiervan te leren? Dat gewoon zijn zo zijn nadelen heeft? Misschien was het belangrijkste wat een opleider me meegaf: ‘Het is niet erg, het ligt niet aan jou, blijf gewoon je blije zelf.’
Ik laat het achter me en schenk mezelf nog maar een glaasje middelmatige wijn in een gemiddeld glas in. Misschien zet ik het nog wel op mijn cv: ‘Normale, wijn drinkende levensgenieter met een gemiddelde ambitie.’
auteur
Thomas Vanbrabant, huisarts in opleiding MUMC
Jan Wuister
Huisarts en huisarts opleider, Den Haag
Dag Thomas,
Ik vindt het heel bijzonder dat je de moed hebt getoond om je zelf te laten zien, en niet mee te doen met de rat-race waartoe wij ons allen laten verleiden. (Prediker schreef al, dat al het zwoegen en bekwaamheid in het werk slechts ...naijver is van de een op de ander.)
Succes met je opleiding en je wordt vast en zeker een zeer gewaardeerde huisarts.
Mark Busscher
Huisarts, Geesteren
Ik vind hier de slogan van een commerciële verzekeraar heel passend:
"Als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder"
Ik ben overtuigd dat deze stelling de waarheid raakt.
Alex van der Male
huisarts geweest nu basisarts en gepensioneerd,gastdocent ErasmusMC huisartsgeneeskunde, Helenaveen
Beste Thomas,
Hartelijk dank voor je mooie praktijkperikel. Ik las het met veel plezier en dacht aan een paar jaar geleden. Een workshop van de literaire apotheek. Wij bespraken het volgende gedicht van Wislawa Szymborska " Het schrijven van een c...v"
Wat moet je doen?
je moet een aanvraag indienen
en bij die aanvraag een c.v. insluiten
Ongeacht de lengte van het leven
Moet het c.v. kort zijn
Bondigheid en selectie zijn verplicht.
Vervang het landschap door adressen
en wankele herinneringen door vaste data.
Van alle liefdes volstaat de echtelijke,
en van de kinderen alleen die welke geboren zijn.
Wie jou kent is belangrijker dan wie jij kent.
Reizen alleen indien buitenlands.
Lidmaatschappen waarvan, maar niet waarom.
Onderscheidingen zonder waarvoor.
Schrijf zo alsof je nooit met jezelf hebt gepraat
en altijd ver uit je eigen buurt bent gebleven.
Ga zwijgend voorbij aan honden, katten, vogels,
rommeltjes van vroeger, vrienden, dromen.
Liever de prijs dan de waarde,
de titel dan de inhoud.
Eerder nog de schoenmaat dan waarheen hij loopt,
hij voor wie je doorgaat.
Daarbij hoort een foto met één oor vrij.
Zijn vorm telt, niet wat het hoort.
Wat hoort hij dan?
Het dreunen van de papiervernietigers.
Marike Ooms
huisarts, Nijeveen
Ooit vond ik mijzelf maar een gewone niet uitmuntende student, later huisarts in opleiding. Geen promotieonderzoek, geen bestuurservaring op de faculteit, geen bijzondere aantekeningen in het ziekenhuis behaald. Wel veel gereisd, veel horeca ervarin...g en als arts in het leger gewerkt. Ik had een erg gezellig en leerzaam jaar bij mijn opleider in de kop van Noord Holland. Ze vroeg me op een gegeven moment eens mee te denken betreft mijn opvolger. Ik hoor het haar nog zeggen: van zo iemand als deze word ik een beetje zenuwachtig. Gepromoveerd, allerlei bijbaantjes in het ziekenhuis gehad en geen onbekende in het bestuursleven van de medische student. Ze zal waarschijnlijk een prima huisarts worden, maar ik wil liever iemand in de praktijk met humor en die tijd heeft voor ook wat gezellige dingen naast het dokter zijn. Sindsdien heb ik nooit meer gedacht, ben ik als gemiddelde dokter wel goed genoeg? Mijn opleider moest eens weten wat voor een positieve boost mij dit gaf.