Whisky en sigaren

Vrouw tussen mannen, man tussen vrouwen
Nog maar enkele decennia geleden was de artsenij een compleet mannenbolwerk. Nu is bijna driekwart van de geneeskundestudenten vrouw. Vrouwelijke én mannelijke dokters beschrijven hun ervaringen met het andere geslacht. Van weerzin tot wijze lessen.

Ruim elf jaar geleden kwam ik in de maatschap als eerste vrouw tussen vier mannen. Ik was eind dertig en moeder van vier kinderen. De maandelijkse maatschapsvergaderingen waren altijd bij Bram en werden omlijst door whisky en sigaren. Steevast viel de oudste maat in slaap tegen het eind van de avond, met zijn koffiekopje nog op zijn buik. Notulen werden niet gemaakt, de agenda kwam al pratend in orde en op mysterieuze wijze werden de gemaakte afspraken de volgende ochtend keurig aan de twee secretaresses doorgespeeld.

Voor de eerste vergadering had ik appeltaart gebakken. Dat werd zeer gewaardeerd. Ik was zo blij met mijn plek dat ik op het eerste maatschapsdiner al mijn maten een Swatch Bleep cadeau gaf. Dat was in de tijd dat er nog geen mobiele telefoon was een handig gadget.

Mijn maten vroegen me wat het tenue moest zijn voor het diner. Ik had mij altijd verheugd op een sjiek black tie-gebeuren en het shoppen voor de oogverblindende avondjurk die daar dan zou bijhoren. Bij de anderen gaf dit toch enige consternatie: geen gemakkelijk zittende kloffies meer? Op het diner kwam de helft (en mijn man) met de tie, de andere twee in hun gewone pak. We waren een wonderlijk groepje.

Maar er kwamen veranderingen en ik was zelf degene die ermee begon. Ik kwam aan met een agenda. Die rolde uit de zelf aangeschafte computer – met printer, scanner en al. Ik maakte notulen en het eerste jaarverslag, begon over een missie en een visie. Mijn oudere maten gingen allen met pensioen. Er kwamen jonge maten. We vergaderen nu in het ziekenhuis; rookvrij, digitaal, kil. We staren meer naar de computer dan naar elkaar. De werkdruk is hoog, al zijn we nu met z’n zevenen. Ik heb het goed, maar toch, er mist iets.