Vlietland Ziekenhuis

Eindelijk mag er in een zorgregio weer gewoon worden samengewerkt. Ieder doet waar hij goed in is, maar houdt de ander wel scherp in de gaten. Of de kwaliteit wel wordt geleverd. Niemand kan zonder die ander. Goed voor de gemeenschappelijke patiënt zou je zeggen. Weer een beetje zoals vroeger.

Huisartsen, ziekenhuis en verpleeg- en verzorgingshuizen en de lokale verzekeraar. Eén grote coöperatie. Niemand is in zijn eentje de baas. Eindelijk wordt de concurrentie als leidend principe voor betere kwaliteit van de zorg naar het tweede plan verwezen. Hè hè, de dames en heren worden wakker. Ook in Den Haag? Ik vrees van niet, als ik de reacties uit die contreien lees. Ver van de regionale werkvloer hoor ik roepen dat deze ontwikkeling niet in het belang van de patiënt is. Dat het de keuzevrijheid beperkt en de privacy in gevaar brengt en dat artsen hun professionele autonomie verliezen.

Lees het interview op bladzijde 96 van MC-journalist Robert Crommentuyn met drie betrokken huisartsen. Een goed dichtgetimmerde constructie toch? Zou de huidige concurrentieslag tussen zorgverzekeraars met hun selectieve zorginkoop en het kwijtschelden van de eigen bijdrage voor verzekerden als zij kiezen voor een door de verzekeraar geselecteerd ziekenhuis nou zoveel beter zijn? Kunt u als werkzaam arts in uw regio dat selecteren en corrigeren niet veel beter doen? Werkt het landelijk zoeken naar verschil in kwaliteit tussen artsen met weinig valide parameters niet eerder versluierend en contraproductief op de kwaliteit? En moet niet élke arts kwaliteit leveren en alleen dát doen waarin hij bekwaam is? Daarbij de allerbeste ziekenhuizen en artsen als voorbeeld nemend. En zelf als groep het lef hebben om hardnekkige ‘rotte appels’ te verwijderen. Dát zijn de randvoorwaarden.

Het ministerie van VWS zal, net zoals waarschijnlijk bij de IJsselmeerziekenhuizen, ook in Schiedam moeten mee­financieren. Anders trekken de banken de tientallen zwakke ziekenhuizen met weinig eigen vermogen gewoon omver door hogere rentes op hun kortlopende leningen te berekenen. En een faillissement van veertig ziekenhuizen is politiek en maatschappelijk onverkoopbaar. Laat de politiek het coöperatieve model een eerlijke kans geven, ook al is het in strijd met de marktideologie van enkele jaren geleden. De kredietcrisis heeft aangetoond dat een heilig geloof daarin niet langer is vol te houden.