Vertrouwen

‘Waarom ben ik niet in paniek?’, vraagt een bijna volledig verlamde Marianne Brackel zich in haar column op pagina 452 af. Het antwoord is simpel: Zij – zelf collega – vertrouwt haar behandelend artsen die melden dat haar aandoening, critical illness polyneuropathie, van voorbijgaande aard is. Het is eng en zenuwslopend, maar niet alarmerend. In haar column van 14 januari (nu supersnel vindbaar via onze vernieuwde website) schrijft zij hoe het ook niét kan.

Hoe de paniek wél en achteraf volkomen onnodig kan toeslaan. Hoe het gevoel van veiligheid bij een patiënt kan verdwijnen: zij is bang te stikken, kan alleen fluisteren en heeft geen kracht om de alarmknop in te drukken. De verpleging hoort haar wel, maar maakt geen haast omdat op de monitor is te zien dat al haar functies in orde zijn. Een seintje dat ze wél gehoord was, zou genoeg zijn geweest. Nu durft ze niet meer te slapen, het vertrouwen is vooralsnog weg.

Ik hoor het helaas vaker. Dat niet adequaat en weinig invoelend wordt gereageerd op een alarmsignaal. Medisch-inhoudelijk en technisch misschien juist, maar wel met oogkleppen op. Uw routine is niet de routine van de patiënt. Ook als een patiënt ziet dat er niet of traag wordt gereageerd op het roepen van een naburige patiënt, ontstaat een gevoel van onveiligheid. Niemand reageert, waarom zouden ze dat bij mij een volgende keer wel doen? Zelfs bij huilbaby’s weten we inmiddels dat we juist wél moeten reageren. Vertrouwen wordt van jongs af aan opgebouwd en moet worden onderhouden.

Zo ook het vertrouwen in de dokter. De basis is goed, maar dan moeten we ons wel ontdoen van ‘onzingeneeskunde’ zoals het tuchtcollege terecht deed (blz. 470). Een inmiddels ex-collega maakte onder de dekmantel van reguliere geneeskunde onder andere gebruik van pseudomedische apparatuur, waarmee de energetische toestand van de verschillende organen kan worden gemeten.

Een groeimarkt overigens. Elk orgaan heeft zijn eigen al dan niet pathologische golflengte. Het zou handig zijn, dat wel. Aanprijzingen waarbij ten onrechte een genezende suggestie wordt gewekt, maar ook misbruik van het woord ‘medisch’ schaden het vertrouwen en moeten aan banden, vindt ook minister Klink. Intussen kunt u – zoals we dat studenten leren (blz. 466) – met zelfinzicht uw eigen handelwijze nog eens tegen het licht houden. Vertrouwenwekkend genoeg?

Ben V.M. Crul