Tussenstand

Het is gemakkelijk om kritiek te leveren. Zeker als je je kunt verschuilen achter een nietszeggende pseudoniem als ‘Status Co’. Onze anonieme co vertelt ons eens in de vier weken in de column ‘Veldwerk’ hoe zwaar hij of zij het heeft in de co-schappen. Toegegeven, de co-schappen kunnen fysiek en psychisch zwaar zijn. Zeuren mag, maar de column ‘Tussenstand’ (MC 19/2002: 736) gaat mijns inziens te ver.

Wat Status Co in deze column levert, is geen kritiek. Het is een valse beschuldiging in de richting van de opleiders, de faculteit, de studie, de geneeskunde. Ik hoop niet dat Status Co de gemiddelde co-assistent representeert. Want hoe arrogant ik nu ook moge klinken, ik wens geen toekomstige collega’s die toneelspelers zijn, getraind zijn in sociaal-wenselijke antwoorden, en voor wie geld (naast verantwoordelijkheid) de belangrijkste drijfveer is om actief te blijven in de geneeskunde.

Wat de eindstand ook mag zijn, met dit soort collega’s verliest de patiënt altijd.

Amsterdam, juni 2001

Brieven

Tussenstand

Co-assistent Choi protesteert in een ingezonden brief (MC 25/2002959) op de inhoud van de column ‘Tussenstand’ van StatusCo. Hij ergert zich aan de negatieve toonzetting van de column en de op financieel gewin geente motivatie van StatusCo en haar groepsgenoten. Hoewel ik zeker met hem eens ben dat een patient niet gebaat is bij een dokter die enkel sociaal wenselijke antwoorden geeft, ben ik het toch grotendeels met StatusCo eens.

De columniste geeft immers zelf aan de co-schappen nog altijd leuk te vinden, net als haar groepsgenoten. Ze krijgt echter zo langzamerhand de buik vol van de houding die je geacht wordt aan te nemen. Je dient als een soort supermens door het ziekenhuis te bewegen: alle specialismen moet je even geweldig en interessant vinden, ook al is het een vak dat je nooit van je leven zult gaan doen. Alle kennis en ervaring dient bij het aantrekken van je witte jas plots in je hoofd te belanden. Is dat niet zo, of gedraag je je niet zo, ben je automatisch ‘niet gemotiveerd’, ‘lui’ of soms zelfs ‘niet geschikt om arts te worden’. Deze beoordeling is dan afkomstig van assistenten die soms nog minder weten dat de co-assistent zelf. De makkelijkste route is dus dan maar te doen alsof.

Ik heb daarom alle begrip voor StatusCo, mede gezien het langer verstoken zijn van enig inkomen in vergelijking met andere studies. Haar kan ik daarom slechts prijzen voor de rake observaties die zij ook in deze column weer tentoonspreidt. Hulde!

Rijnsburg, juli 2002,

J.P.A. Broeren

Voorheen StethosCo