‘Sorry’

Avonddienst tijdens mijn coschap gynaecologie. Van de verpleegkundige hoor ik: G2P0 op VK2. Ik ben inmiddels zover dat ik begrijp dat er een mevrouw is gearriveerd die van een tweeling komt bevallen.

Voor mij is de taak weggelegd van het meepuffen en verversen van het koele washandje. Zodra de persweeën zich aandienen, gaat het echter slechter met de moeder. Tussen het persen door is er steeds minder contact met haar te krijgen en af en toe lijkt ze het bewustzijn te verliezen. Ze zakt weg.

Ondanks kordaat handelen is onzekerheid van de gynaecologe voelbaar: ‘Jij: tensie, jij: pols.’ Dat laatste was aan mij gericht. De pols daalt, wat ik dan ook meld. Omdat ik denk niet gehoord te worden zeg ik het nog eens: ‘Ze zakt weg.’ Met een ruk draait de gynaecologe zich naar me toe: ‘Dat ze wegzakt weet ik. Nog één zo’n paniekbijdrage en je verlaat deze kamer.’

Emma wordt ondanks alles gezond geboren. Maar haar zusje blijkt dwars te liggen. CTG-afwijkingen doen ons naar de ok haasten. In de kleedruimte staan we in onze bh’s tegen over elkaar. Ik waag het erop: ‘Sorry van de consternatie daarnet, maar ik dacht dat het belangrijk was om te weten dat haar polsfrequentie daalde.’ ‘Werd ze bradycard? Sorry, dat had ik zeker willen weten.’ Ik verontschuldig me voor mijn onhandige woordkeuze. De bevalling van Anne loopt net zomin vlekkeloos en ik maak me nuttig waar mogelijk.

Twee uur na het officiële einde van mijn dienst zijn we klaar. Bevreesd vraag ik om het aftekenen van mijn logboekje. De vrees blijkt ongegrond: een 9 voor communicatie en een 8 voor medisch-inhoudelijk handelen en de complimenten van de gynaecologe. Het woord bradycard ligt sindsdien op het puntje van mijn tong in acute situaties.

Sandra Goren, huisarts in opleiding

Naar alle lezersbijdragen
Naar nummer 51/52