Slachtoffers van een trauma mijden de huisarts

Veertig procent van de patiënten die een traumatische of ernstige gebeurtenis hebben meegemaakt, vraagt zich af of zij voor hulp bij de huisarts op het juiste adres zijn. Zij aarzelen of het onderwerp wel medisch genoeg is om met de huisarts te bespreken en zijn bang dat de huisarts hun verhaal doorvertelt. Eénvijfde van deze patiënten denkt dat de huisarts geen tijd heeft voor dit soort problemen.

Dit blijkt uit onderzoek van promovendus en huisarts Saskia Mol. Zij ondervroeg 1500 aselectief gekozen patiënten van 20 jaar en ouder. Ongeveer 42 procent was slachtoffer geweest van een traumatische gebeurtenis of van een life event. Van het eerste is sprake als het slachtoffer zich direct fysiek bedreigd voelt, zoals bij mishandeling, oorlog of een ongeluk; een life event is een gebeurtenis die weliswaar ingrijpend is maar waarbij fysiek geweld geen rol speelt, zoals inbraak, echtscheiding of ontslag.

Een minderheid van alle slachtoffers (11%) zou graag willen dat de huisarts zelf het onderwerp ter sprake brengt en een vervolgafspraak voorstelt. De helft vindt overigens dat zij hun problemen prima kunnen oplossen zonder professionele hulp.

‘Hulp na traumatische gebeurtenissen behoort tot het takenpakket van de huisarts’, weet Mol. ‘Maar patiënten vinden dat het veel huisartsen ontbreekt aan de juiste vaardigheden bij hulpverlening na ingrijpende gebeurtenissen. De huisarts zou meer steun moeten geven, aandachtiger moeten luisteren en de patiënt serieuzer moeten nemen.’

Veel patiënten die een life event hadden meegemaakt, bleken in het onderzoek minstens zo hoog te scoren op de Post-Traumatic Stress Sympton Scale (PTSS) als slachtoffers van een traumatische gebeurtenis. Mol concludeert voorzichtig dat life events minstens zoveel PTSS-symptomen kunnen geven als traumatische gebeurtenissen.

Onderzoek onder 210 huisartsen laat zien dat de meesten naar eigen zeggen onvoldoende kennis en vaardigheden hebben om huiselijk geweld te herkennen en te signaleren of een confronterend gesprek te voeren met de ouders van een kind dat vermoedelijk wordt mishandeld; ook vinden zij het moeilijk om te beginnen met de behandeling. Tweederde van de huisartsen ervoer een gebrek aan mogelijkheden om door te verwijzen, bijvoorbeeld door het bestaan van wachtlijsten bij de geestelijke gezondheidszorg en andere hulpverlenende instellingen. << ILS