Samen zorgen voor zorg

Het zal niemand ontgaan zijn dat de begroting van VWS voor 2010 het licht heeft gezien. In de inleiding wordt uitgebreid ingegaan op de toenemende vergrijzing en het stijgende aantal chronisch zieken. Helaas staat in de begroting vervolgens geen visie op de aanpak van deze problematiek.

Verenso heeft aangedrongen op een aantal belangrijke maatregelen. Om de veranderingen het hoofd te kunnen bieden moeten we streven naar samenhangende zorg, taakverdeling op grond van meerwaarde en voldoende instroom van personeel in de ouderenzorg.

Samenhangende zorg is belangrijk voor kwetsbare ouderen met multimorbiditeit. In de zorg voor ouderen zijn de huisarts, de specialist ouderengeneeskunde, de sociaal geriater, de klinisch geriater en de internist ouderengeneeskunde belangrijke medische spelers. Daarnaast spelen de praktijkondersteuner en de geriatrisch verpleegkundige een belangrijke rol. Zij zijn samenwerkingspartners en moeten op meerwaarde met elkaar samenwerken.

Zowel het veld als de overheid moet deze samenwerking mogelijk maken. Het veld door met elkaar afspraken te maken over samenwerking en meerwaarde bij verschillende patiëntenprofielen. En de overheid door de financiering aan te passen aan de eisen van de nieuwe tijd.

Als er steeds meer ouderen met dementie, kwetsbaarheid en multimorbiditeit thuis blijven wonen, moet het voor hen wel mogelijk zijn een beroep te doen op de zorg die voor hen de meeste meerwaarde heeft. Kortom: de schotten in de financiering moeten nu eindelijk verdwijnen. Het maakt niet uit waar je als oudere met een complexe zorgvraag woont, je kunt de zorg krijgen die het best bij je past!

Overheveling van de AWBZ naar de zorgverzekeringswet biedt zo’n kans, maar zeker ook het contracteren van de specialist ouderengeneeskunde in de eerste lijn.

Verbetering van de organisatie van de ouderenzorg vraagt dat de specialist ouderengeneeskunde niet slechts als solist wordt gezien, maar net als de huisarts als ‘ouderengeneeskundige voorziening’. Dit is de arts als ‘hoofdaannemer’ met de psycholoog, fysiotherapeut, verpleegkundige als andere partners van de voorziening. Allen met een geriatrische expertise. Zij bieden integrale (para)medische behandeling op basis van een multidisciplinair behandelplan, en kunnen net als de ggz als tweedelijnsvoorziening in de eerste lijn worden ingezet.

Ten slotte de zorg om de instroom van jonge dokters, verpleegkundigen en verzorgenden in de ouderenzorg. Het boeiende en de importantie van de ouderengeneeskunde zijn voor veel jonge collega’s nog altijd niet goed zichtbaar. Blijkbaar profileren de huidige beroepsgroepen zich nog onvoldoende in het opleidingstraject. Ook de overheid moet hier stappen in ondernemen, als zij de zorg op termijn wil kunnen waarborgen. Een verplicht coschap ouderengeneeskunde in de basisopleiding kan jonge collega’s enthousiast maken voor het mooie vak van dokter in de ouderengeneeskunde.

En bij een belangrijke plaats voor ouderen in de zorg hoort ook een passend financieel plaatje. Zowel in honorering als in vergoeding naar de voorzieningen als zij hoogwaardige complexe zorg moeten leveren aan steeds meer mensen.

Op die manier kunnen overheid en veld samen zorgen voor zorg!

Mieke Draijer, voorzitter Verenso
>>Naar nummer 43 - 22 oktober 2009