Samen sterk…

Een alpenweide in de Dolomieten, tientallen spelende bergmarmotten, een achtergrond van imposante rotspartijen, vrolijk geklets van mijn twee dochters. Dat was nog geen maand geleden; een flink contrast met de hectiek van de septembermaand. En in die drukte realiseer ik me ineens: het zijn nog maar zes weken tot aan de algemene ledenvergadering van 2 november. De vergadering waar Gertjan Beens de NVAB-voorzittershamer na vijf jaar van me overneemt.

Met trots en bevlogenheid heb ik mijn voorzitterschap ingevuld. We hebben mooie resultaten geboekt. Er ligt een nieuwe visie en een missie, die laat zien waar de bedrijfsartsen voor staan en waar we voor gaan. We hebben geïnvesteerd in de kwaliteit van ons handelen, er is een nieuw beroepsprofiel, een herijkt visitatiemodel en er liggen mono- en multidisciplinaire richtlijnen. Het doet me goed dat na jarenlange zorgen over de instroom in onze opleiding, er sinds kort weer behoorlijke aantallen jonge collega’s kiezen voor ons vak. Zij gaan met ons het verschil maken en werkenden helpen gezond te blijven werken, hun ambities waar te maken en ze te beschermen tegen ziekmakende werkfactoren.

Natuurlijk zijn er ook nog slagen te maken. Het melden van beroepsziekten moet beter. Het verminderen van die jaarlijkse 3700 doden door het werk blijft topprioriteit en absolute noodzaak. En meer maatwerk op de arbeidsmarkt: meer en beter passend werk om ook voor (chronisch) zieken invulling te geven aan hun recht op werk.

Ik heb de afgelopen jaren heel wat afgereflecteerd

Reflectie is een belangrijke competentie voor iedere professional, en dus ook voor een bedrijfsarts en een bestuurder. Ook ik heb de afgelopen jaren heel wat afgereflecteerd. Hoe houd ik koers en beweeg ik langs een weg van geleidelijkheid de goede kant op? Hoe ga ik om met bevooroordelingen over de bedrijfsarts vanuit belangengroepen of vanuit curatieve hoek en laat ik ze zien dat de werkelijkheid heel anders is? Hoe ben ik vooruitstrevend, maar niet naïef. Hoe houd je risico’s overzichtelijk, maar val je niet stil door te behoudend te zijn. Daartussen laverend ben je weleens minder uitgesproken dat je zou willen. Ik vond het frustrerend om te zien hoe gemakkelijk er soms gesproken werd over de bedrijfsarts als werkgeversvriend. Ik durf wel te stellen dat weinig medische disciplines zich zo bewust zijn van hun maatschappelijke positie en het belang van professionele onafhankelijkheid en integriteit. Die zelfkritische blik maakt ons als beroepsgroep juist sterk.

Ik sluit af waarmee ik ooit begon: werken is gezond. Dus beste collega, koester je werk en houd aandacht voor het arbeidsvermogen van je patiënt. Zijn of haar gezondheid is ook daar afhankelijk van.

Met trots heb ik de voorzitterskar getrokken, maar in mijn eentje was ik niet ver gekomen. Mijn dank gaat uit naar velen die op voor- en achtergrond hebben bijgedragen aan alle ontwikkelingen en resultaten van de afgelopen jaren. Niet alleen binnen mijn bestuur en vereniging, maar binnen de sociale geneeskunde en de hele artsenij. Samen staan we sterk.

Jurriaan Penders, voorzitter NVAB