Niet zonder kleding

Sinds enkele weken ben ik coassistent interne geneeskunde. Terwijl ik me eigenlijk maar een jong meisje voel, spreken de meeste patiënten me moeiteloos aan met mevrouw en dokter. Een enkele keer noemt een 80-plusser zuster.

Vanavond heb ik dienst en meneer R. is door de huisarts ingestuurd. Hij heeft leukemie, net een chemokuur gehad en nu koorts. Dat is uiteraard niet goed en meneer R. moet opgenomen en ‘gestatust’ worden. Ik vraag hem het hemd van het lijf, eerst figuurlijk, maar dan ook letterlijk. Terwijl meneer R. geen moeite had om me te vertellen over zijn epididymitis van vorige keer, het gebrek aan libido door de chemo’s en diverse andere intieme details, heeft hij wel bezwaar tegen het uitkleden in mijn aanwezigheid. Ik ben vrouw. Ik ben ook dokter, daarom kon hij me wel alles vertellen. Maar ik ben vrouw, ik mag hem niet zonder kleding zien.

Ik kan me zijn bezwaar wel voorstellen, maar het probleem is dat zowel de dienstdoende arts-assistent als de dienstdoende internist vanavond ook een vrouw is. Overigens is op onze kleine eerste hulp slechts één mannelijke verpleegkundige aan het werk en één mannelijke arts-assistent.

Deze laatste is in opleiding tot psychiater, dus hem kan ik niet vragen om het lichamelijk onderzoek voor me te doen. Ik leg meneer R. het probleem voor en hij mag kiezen: door mij worden onderzocht of door een van de twee andere dames. Hij kiest ervoor om door mij te worden onderzocht, ik ben zo lief geweest bij het gesprek, die andere dames zijn echte vreemden. Hij heeft echter wel een verzoek: of ik op de gang wil wachten tot hij zich heeft uitgekleed. Als hij roept, mag ik binnenkomen, maar ik moet wel mijn mond houden. Hij zal zijn ogen sluiten en op die manier kan hij net doen alsof ik een man ben.

Jeske van Hoek, coassistent interne

Meer lezersbijdragen over Vrouwen in de geneeskunde