Menukaart van sterven
Plaats een reactieDoodgaan is niet populair bij dokters. En dan bedoel ik nog niet eens het eigen sterven. Nee, het levenseinde van een patiënt, daar hebben velen van u toch wat moeite mee, vooral als het wat langer duurt. We houden ons liever bezig met de (voorlopig) nog levenden.
Hoewel we een arsenaal aan diagnostisch en therapeutisch gereedschap in onze koffer hebben, we daarover eindeloos worden onderwezen en bevraagd, we er intercollegiaal, financieel en naar patiënten toe mee kunnen scoren, is het levenseinde toch een medisch stiefkindje. Behandelplannen bestaan er nauwelijks, we trekken er vaak weinig tijd voor uit en multidisciplinair overleg is zeldzaam. Eigenlijk doen we vaak maar wat. Heel bizar. Wie het privé ooit allemaal al meemaakte, weet dat de dokter voor patiënt en familie in die onzekere en vaak enge fase de rots in de branding is. Hij is degene die weet hoe, hoelang en wanneer.
Dat blijkt helaas in schril contrast te staan met de werkelijkheid. Dat werd mij weer eens duidelijk bij het voorbereiden van de live web-tv-uitzending over palliatieve sedatie die vanavond 12 februari 20.30 (en ook later nog on demand) is te zien. Palliatieve sedatie wordt bij bijna 10 procent van de sterfgevallen toegepast.
Als u alles al weet over deze vergaande en complexe medische handeling, zou ik niet kijken, anders toch maar wel. Geneert u zich niet, want collegas van u blijken er veel fouten bij te maken. Zowel medisch-inhoudelijk, als logistiek en communicatief. Verpleegkundigen die zich vertwijfeld afvragen waar ze en we nu eigenlijk mee bezig zijn (
). Artsen die naïef een menukaart met variaties in sterven aanbieden: euthanasie, palliatieve sedatie of een natuurlijke dood.
Het is moeilijk om te bepalen hoe diep de sedatie moet zijn. Net zo moeilijk als het bepalen van de diepte van bewustzijn. Van Thomas Willis rond 1660 (
) tot Steven Laureys en Eelco Wijdicks anno nu, blijft het stapje voor stapje zoeken en vinden (
). Belangrijk bij dat alles is dat artsen hun deskundigheid uitbouwen en daarmee hun beslissingen rond het levenseinde nemen en ook kunnen verantwoorden. Daarmee moet worden voorkomen dat zoals nu in het Italië van Berlusconi de politiek of justitie voor dokter gaat spelen.
Ben V.M. Crul
- Er zijn nog geen reacties
