Maanziek

Astronaut Sam Bell woont al bijna drie jaar op de maan in opdracht van Lunar Industries. Hij leeft daar een eenzaam bestaan en door een defecte satelliet heeft hij amper contact met zijn vrouw Tess en 3-jarige dochter Eve. Zijn enige maatje aan boord is Gerty: een robot die psychotherapeutische taal gebruikt.

Sam krijgt gezondheidsproblemen (noem het een burn-out). Hij gaat hallucineren, waardoor hij een bijna-fataal ongeluk krijgt. Als hij terug is op zijn basisstation, ontmoet hij zijn jongere en gewelddadigere ‘ik’.

Deze tweede Sam beweert dat hij daar is om hetzelfde driejarige contract uit te dienen. Dan begint de strijd van de ‘echte’ Sam om zo snel mogelijk uit te vinden wat er verkeerd is gegaan en hoe hij op een veilige manier terugkomt naar huis.

Dat is in kort bestek het verhaal van Moon, gemaakt door Duncan Jones, zoon van David Bowie. En dus heeft hij het thema van geen vreemde; wie herinnert zich nog Bowies song ‘Space Oddity’ over Major Tom ‘sitting in a tin can/far above the world’?

Moon gaat niet alleen over hoe de menselijke geest reageert op langdurige eenzaamheid, maar vooral ook over de vraag wat er gebeurt met ons bewustzijn wanneer we een kloon van onszelf zouden tegenkomen. Toegegeven, geen medisch hot topic, maar daar is het ook sciencefiction voor. Wel een interessant, mooi gemaakt en vooral uitstekend geacteerd gedachte-experiment. HM