Kous op de kop

Voor alles is een eerste keer. Zo ook voor elk specialisme. Een eerste indruk die het beeld van dat specialisme voorgoed vormt. Soms interessanter, soms saaier dan verwacht. En soms schiet het beeld dat je van tevoren had volledig tekort.

De eerstejaars van mijn opleiding moeten een paar keer per kwartaal meelopen met verschillende specialismen. Deze keer voor mij: de specialist ouderengeneeskunde. Die ziet erop toe dat de bewoners van een verpleeghuis de juiste verzorging krijgen en is als het ware de huisarts van de bewoners. De patiëntenpopulatie is natuurlijk oud en heeft per definitie verschillende zorgproblemen. In samenspraak met de direct verzorgenden wordt het juiste behandelplan bedacht waardoor goed kunnen samenwerken van het grootste belang is. Nooit saai dus en veel contact met de patiënten – althans dat dacht ik.

Een keer per week, op vrijdagmiddag, komt de arts voor een halfuurtje langs in het verpleeghuis voor zijn visite op de PG-afdeling; ik mocht meekijken. Ik was er iets eerder zodat ik alvast met de verzorging en de bewoners kon kennismaken. Even na mijn kennismaking stak hij zijn hoofd door de deuropening van de gemeenschappelijke ruimte: ‘Hoi, ik ben er, zullen we naar de tafel gaan?’ ‘Ja, ik kom eraan’, zei de verzorgende en liep achter hem aan. Vertwijfeld bleef ik achter: was dit de arts? Niet dat hij er niet ‘artsig’ uitzag, maar ik dacht: een arts die begroet toch ook zijn eigen patiënten wel? Die zaten namelijk ook gewoon in de woonkamer.

Eenmaal aan tafel zittend bespraken we de patiënten. De verzorger had wat dingen op een rijtje gezet. Allereerst de medicatie van meneer A. De arts wist even niet meer wat meneer A ook alweer allemaal slikte. Niet zo gek, dacht ik nog, iedereen hier heeft zijn eigen waslijst medicijnen, dus dat je dan even het overzicht verliest kun je niemand kwalijk nemen. Maar toen hij ook niet wist wat voor ziektes meneer A net had gehad en wie meneer A eigenlijk was, baarde mij dat toch wel enige zorgen.

Vervolgens bespraken we een vrouw die de laatste tijd wat somber was en geen zin meer had om dingen te ondernemen. Zonder ook maar te weten over wie het precies ging zei de arts tegen de verzorgende dat ze de Cornell Scale maar eens moest bijhouden. Ik zag verbazing op haar gezicht: ‘Sorry, wat is dat en hoe vul ik dat dan in?’ ‘O, google maar even, dan vind je het wel.’

Als laatste ging het over de enkel van meneer X. Die was de laatste tijd erg rood en gezwollen. Dat moest maar eens bekeken worden. Uit interesse liep ik met de arts mee de woonkamer in om meneer X te halen. Hulpeloos keek hij om zich heen, niet wetende wiens enkel hij nou eigenlijk moest bekijken. Om eerlijk te zijn had ik wel verwacht dat de arts zijn patiënten zou herkennen, al helemaal na het dossier net te hebben gezien. Ik begeleidde meneer X naar zijn kamer, waar het consult zou plaatsvinden, en zette hem in zijn stoel. ‘Hoi meneer, ik ben de dokter en ik ga even naar uw enkel kijken.’ ‘Mijn enkel, er is niks met mijn enkel!’ ‘U mag even uw kous uit doen’,  zei de arts terwijl hij de bewoner aankeek. Hulpeloos keek de bewoner mij aan. Ik keek naar de arts: een man van 91 die nauwelijks kan lopen, kan over het algemeen zijn kous niet zelf uitdoen. Na enige tijd kon ik het ongemakkelijke niet meer aan en besloot ik zelf meneer maar te helpen met zijn kous.

Natuurlijk weet ik ook wel dat dit een zeldzaam geval is, misschien had de arts wel gewoon een slechte dag. Ik realiseer me dat ik maar een halfuurtje heb meegekeken en dat ik nog lang niet alles gezien heb van dit specialisme. Toch vind ik het wel jammer, want ik vrees dat dit beeld mij niet snel meer zal loslaten.