Laatste nieuws
Lion Tan
2 minuten leestijd
Lezersverhaal

In colonne

Plaats een reactie

Een Duitse vrouw van rond de 40 trekt op een middag de aandacht in het winkelcentrum van een grote Limburgse plaats. Ze is verward en agressief, en wordt meegenomen naar het politiebureau. Als achterwacht/psychiater van de crisisdienst spoed ik me erheen.

Voorwacht/verpleegkundige Johan heeft al het nodige voorwerk gedaan. Hij vindt de vrouw floride psychotisch, een indruk die ik volledig deel. Een indruk ook die wordt bevestigd door de Duitse ggz-instelling waar de vrouw verbleef onder een maatregel tot gedwongen opname, vergelijkbaar met onze Inbewaringstelling (IBS). Een paar dagen eerder was ze ‘ongeoorloofd afwezig’, of in gewonemensentaal: ontsnapt. Onze Duitse collega’s vragen om spoedige overplaatsing terug naar de kliniek en faxen een kopie van de betreffende maatregel. Er is één probleem: die maatregel is – de zegeningen van Europa ten spijt – in Nederland niet rechtsgeldig.

Wat nu te doen? Zou ze volmondig weigeren om de ambulance in te stappen, dan heb ik een probleem. Haar laten opnemen met een IBS in Nederland zal moeilijk worden bij gebrek aan bedden in de wijde omgeving. Het bed in Duitsland daarentegen is, alle dagen dat mevrouw weg was, voor haar gereserveerd gebleven. Vervoer naar dat bed, 50 kilometer verderop, ligt voor de hand.

Maar er is een vervoersprobleem. De wachtcommandant van de politie weigert de vrouw mee te nemen naar de grens om haar over te dragen aan Duitse politiebeambten, een opstelling waar formeel niets op af te dingen is. Johan heeft gebeld met de Regionale Ambulance Voorziening (RAV) en ook daar nul op het rekest gekregen. Omdat de redenen van afwijzing onduidelijk zijn, bel ik de zogenaamde intensivist, de arts die bereid is tot overleg in geval van verschil van mening met de meldkamer. Tijdens ons overleg van maar liefst een half uur blijkt dat hij het risico hoog inschat dat het vervoer moet worden onderbroken wegens agressie of verzet. Ook heeft hij elke ambulance hard nodig voor écht spoedeisende ritten.

Na enig heen-en-weergebel leg ik hem het volgende plan voor: ik rijd mee in de ambulance. Zodra patiënte agressief is, stopt de ambulancechauffeur en volgt ter plekke het uitschrijven van een geneeskundige verklaring voor een IBS door een psychiater. In onze regio ben ik dat, maar tussen onze regio en de grens zijn dat de collega’s van twee andere crisisdiensten. Johan zal deze crisisdiensten alvast inseinen. En voor de zekerheid rijdt er een agent mee in een surveillancewagen.

Tot onze verrassing gaat de collega van de RAV akkoord met dit speciale vervoer, en binnen een uur rijdt de ambulance voor. De vrouw gaat zonder protest mee, en houdt zich de gehele rit rustig. Wanneer we de Duitse grens passeren, valt de spanning van ons af. We brengen de vrouw tot op de gesloten afdeling – een kleine colonne met twee ambulanceverpleegkundigen, een agent en een psychiater. Niet spectaculair grensverleggend, maar wel het gevolg van lang en goed overleg met een collega.

En dan valt het contrast op tussen Duitsland en Nederland. Er is geen psychiater te zien, en de zusters van de afdeling snoeren de vrouw vast in een bed.

Lion Tan, psychiater


Correspondentieadres: redactie@medischcontact.nl 

Alle lezersbijdragen van de special over Samenwerking


<strong>PDF van dit artikel</strong>
Lezersverhalen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.