Ik schrei niet
Plaats een reactie
Iets voor de afgesproken tijd pak ik mijn dokterstas, het zakje met de gele spuit en de doorzichtige vloeistof. Elke dinsdag, veertien weken aaneen, bezocht ik mevrouw Kras. In die tijd maakte ze me deelgenoot van haar visie op het leven. Dit wordt mijn laatste bezoek aan haar.
Na de diagnose ‘melanoom met metastasering naar lumbale wervels en naar het cerebrum’ was het voor de 61-jarige duidelijk: ik wil niet dat mijn kleinkinderen zien dat ik lijd en dat ze langzaam het contact met mij zullen verliezen.
De afgelopen vijf dagen is ze enkele keren gevallen en waren er periodes van verwardheid, die ze later helder omschreef als geheugenverlies. De gedachte dat deze ‘kortsluiting’ zich steeds vaker zou voordoen, maakte haar bezorgd. Maar ook vastberaden.
Tien minuten voor de afgesproken tijd parkeer ik de auto een straatje verder dan het adres van mevrouw Kras. Ik zet de cd-speler aan en luister naar het Stabat Mater van Poulenc. Tenoren treuren ‘Quis est homo qui non fleret’ : ‘Wie zou hier niet schreien’.
Een moment van kalmte en nadenken over de handelingen die ik straks zal uitvoeren. Ik vind haar keuze begrijpelijk, voorstelbaar. Als arts ben ik dan ook professioneel tevreden dat het zo kan eindigen. Voor mij als mens is het goed om daarbij stil te staan, even te doorvoelen wat er zo gaat gebeuren.
Vijf minuten voor de afgesproken tijd bel ik aan. De familie zit rond het bed. Mevrouw Kras stelt iedereen gerust en vraagt: ‘Laat mij maar gaan.’
Als professioneel arts schrei ik niet...
Mischa J. Hardieck, huisarts
Naar alle lezersbijdragen
Naar nummer 51/52
- Er zijn nog geen reacties
