Hier gebeurt dat toch niet?

De eerste dag bij de huisarts. Meteen vliegen de meest gruwelijke dingen om m’n oren. Seksueel geweld in het ene gezin, incest door pleegmoeder in het andere, trauma door verkrachting tijdens WO II, jong meisje is slachtoffer van groepsverkrachting... Waar ben ik beland?

Dit soort dingen hoor je normaal gesproken alleen op het journaal. En dan blijft het toch een ‘ver-van-mijn-bed-show’. Tot nu toe ben ik er dan ook altijd van uit gegaan dat zulke dingen alleen in de grote steden gebeuren, waar men zijn eigen buurman nog niet eens kent. Of in achterstands-wijken, of... in ieder geval niet híer! Niet in dit kleine, gemoedelijke dorpje waar ons, ons kent. Niet híer waar men argwanend toekijkt als er een vreemdeling (ik) bij de bushalte staat.

Maar het gebeurt dus echt, en echt overal, en ook nog best vaak. Een angstig gevoel bekruipt me, maar tegelijkertijd word ik ook kwaad. Wie doet dit soort dingen? Wie denkt dat hij het recht heeft om anderen zoveel verdriet te doen? Ook voel ik onbegrip, ik kan me niet voorstellen dat iemand zoiets doet, maar ik snap ook niet dat slachtoffers geen aangifte doen.

En daar is meteen mijn dilemma. Oké, een vermoeden van incest kan ik wel melden, maar aangifte doen voor een patiënt niet. Het enige wat ik kan doen, is de slachtoffers begeleiden en met lede ogen toezien dat de daders ongestraft hun gang kunnen blijven gaan. Het leuke van het vak huisartsgeneeskunde zou zijn dat je een kijkje kunt nemen in het leven van je patiënten... Nou, tot nu toe zie ik het leuke er niet van in!

Mysterico, de co-assistent