Het is goed zo
Plaats een reactie
We waren gewaarschuwd: na de operatie zou mijn vader, 80 jaar, verward kunnen raken. Dat gebeurde vaker op die leeftijd. Het kwam dus niet als een verrassing toen ik ’s ochtends om 6 uur door het ziekenhuis werd gebeld. Mijn vader, een week daarvoor succesvol geopereerd aan zijn aortaklep, was onrustig en in de war.
Ik trof hem woelend, zweterig en prikkelbaar in zijn ziekenhuisbed aan. Hij voelde zich naar, sprak onduidelijk, luisterde maar half, reageerde bozig. Alles wat ik zei of deed viel fout. Totdat ik op het idee kwam om samen een Onzevadertje te bidden. Geholpen door decennia aan ervaring kwamen de woorden standvastig en helder uit zijn mond. Hij kwam tot rust en keek me aan. Toen zei hij: ‘Ga maar naar huis, Paul. Het is goed zo.’
Vredig liet ik hem achter, niet wetend dat ik zijn laatste woorden had gehoord. Net thuisgekomen ging de telefoon: ze waren hem aan het reanimeren. Onmiddellijk besefte ik dat die reanimatie niet zou slagen. Toen ik hem even later in het ziekenhuis weer zag, omringd door hardwerkende dokters en verpleegkundigen en door allerlei apparatuur, wist ik het zeker. Zijn ogen waren gebroken maar zijn gezichtsuitdrukking was vredig.
Ik ben ervan overtuigd dat hij het voelde aankomen, dat hij me bewust heeft weggestuurd, omdat hij het laatste stukje alleen wilde doen. In zijn rotsvaste geloof wist hij het zeker: hij zou met mijn moeder worden herenigd, en daar was hij aan toe. Ik ben er intens dankbaar voor dat ik hem met zo’n simpel, maar voor hem zo waardevol, ritueel daarbij heb kunnen helpen. Dat heeft me in de verdrietige weken daarna rust gegeven. En de waarde van rituelen gebruik ik nog regelmatig in mijn werk.
Paul Brand, kinderarts
- Er zijn nog geen reacties
