Gezondheidsraad: ‘Klinische registraties bieden perspectief’

Om de kwaliteit van zorg zichtbaar te maken, kan het best worden uitgegaan van kwaliteitsregistraties die zorgverleners zelf opzetten. Dat stelt de Gezondheidsraad in een vandaag verschenen signalement.

In een publicatie over prestatie-indicatoren gaf het Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG), waarin de Gezondheidsraad en de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg met elkaar samenwerken, in 2006 het advies voor een ‘gedegen effectonderzoek’ en een ‘zakelijk debat’ over de voor- en nadelen van openbaarmaking van indicatoren. Ook nu nog is het lastig om de kwaliteit van gezondheidszorg goed zichtbaar te maken, stellen de opstellers van het nu verschenen signalement van de Gezondheidsraad, dat een vervolg is op het CEG-rapport.

Over het meten en publiceren van de uitkomsten van gezondheidszorg zijn de meningen verdeeld, stelt de Gezondheidsraad. Sommigen ‘zweren bij uitkomstmaten’, anderen wijzen erop dat verschillen in uitkomsten toevallig kunnen zijn of veroorzaakt door verschillen in patiëntenpopulaties – zie de strubbelingen rond routine outcome monitoring (ROM) in de ggz en de discussies over de hospital standardized mortality ratio (HSMR) in de ziekenhuizen.

Ook de door ‘velen’ gepropageerde klinische registraties hebben volgens het rapport hun beperkingen. Ze dekken niet alles wat er op kwaliteitsgebied toe doet, zijn in de regel monodisciplinair en omvatten geen multidisciplinaire zorgketens. Ze leiden niet vanzelfsprekend tot openbare uitkomstindicatoren en doen een groot beroep op schaarse middelen en arbeidskracht.

Onder het kopje ‘Hoe nu verder?’ stelt de Gezondheidsraad voor dat zorgverleners nieuwe kwaliteitsregistraties opzetten en bestaande uitbouwen; deze registraties, waarvan de kosten ‘met vereende krachten’ zo laag mogelijk worden gehouden, publiceren ‘robuuste’ structuur- en procesindicatoren. Uitgaand van deze registraties onderzoeken zorgverleners, verzekeraars, patiënten en andere betrokkenen samen de mogelijkheden van uitkomstindicatoren en maken afspraken over het gebruik ervan.

Joost Visser

• Publieke indicatoren voor kwaliteit van curatieve zorg; de stand van de discussie (Gezondheidsraad, 2013)
• ‘Vertrouwen in verantwoorde zorg? effecten van en morele vragen bij het
  gebruik van prestatie-indicatoren’ (CEG, 2006)

Lees ook:

• Vergelijk oncologische zorg regionaal 
• Kwaliteit meten nuttig maar tijdrovend 
• Alsjeblieft geen openheid-zonder-meer! 
• Kwaliteit nieuwe stijl