Geestverkleinende middelen

Medicijnen neem je om iets te bestrijden, dat is evident. Aspirine tegen de hoofdpijn, tabletjes of siroop tegen vastzittende hoest die je na een verkoudheid ’s nachts uit je slaap houdt. Buiten de huis-, tuin- en keukenmiddeltjes heb ik nooit veel meer gehad dan penicilline en prednison, dat laatste vanwege de MS. En vanwege diezelfde MS heb ik nog wel eens iets voorgeschreven gekregen om de vermoeidheid te bestrijden (wat niet hielp) en de evenwichtsklachten te verminderen (dito, maar gelukkig sleten die vanzelf). Verder heb ik altijd met verve meegedaan aan onderzoek naar medicijnen. Ik geloof namelijk in de wetenschap en de bevordering daarvan. De enige keer dat zo’n medicijntest erg was, was bij het onderzoek naar 3,4-aminopyridine. Toen het spul per infuus inliep, voelde het of iemand met prikkeldraad door mijn aders ragde. Huilend van de pijn moest ik dat experiment noodgedwongen afbreken.
Van prednison wordt gezegd dat je er eufoor van kunt worden. Nooit last van gehad. Ja, wel érg opgelucht dat ik dan naar het ziekenhuis mocht en dat ze iets aan die opflakkerende MS konden doen. Maar dat lijkt me normaal: dat is de hoop dat ziekte van buitenaf een halt kan worden toegeroepen.

Mijn empirie leerde me, kortom, dat medicijnen dingen zijn die iets met je lichaam doen. Soms was dat nodig. Dan slikte ik dus braaf, of vol verwachting, of keek schietgebedjes prevelend naar de hoop die mijn arm in drupte. Soms konden ze niet doen wat je wilde, maar dat lag aan de kwaal, niet aan de pillen. Ik nam nooit veel medicijnen, maar heb ze altijd vertrouwd. Bij zulk spul hoop je dat het eindeloos doorwerkt. Je mikt op de bestendiging van je lichaam.
 Ik heb ook wel dingen genomen die op mijn geest ingrepen, maar daar deed ik het dan ook om. Door xtc leerde ik mensen makkelijker te vertrouwen, ook naderhand. Door coke leerde ik hoe flitsend en snel je kunt denken. En van die ene keer dat ik paddestoelen nam, leerde ik hoeveel fantasie een mens kan hebben en hoe scheef, anders en magisch vol van leven de wereld dan kan zijn. Ik zag hoe lantaarnpalen elkaar deftig maar vriendelijk toeknikten, hoe de grond kloppend ademde en de lucht vibreerde. Dat was de eerste en de enige keer in mijn leven dat ik een traan in mijn ogen van de binnenkant uit kon bekijken. Bij zulk spul was de ervaring de dag erna uitgewerkt, het besef echter niet. Je hoofd was weer op orde,  maar je had een les gehad in het kijken naar de wereld.

Die handige scheiding werkt niet meer. De chemo helpt kankercellen om zeep, en nog een hele ris andere sneldelende cellen, maar hij doet ook dingen met je hoofd. In het geweld van de chemo ontgaat je dat, maar toch: dat zombiegevoel waarmee ik soms rondliep, had me alert moeten maken. Mijn concentratie is vier maanden na de laatste chemo nog steeds niet wat-ie was. Het schrijven gaat vele malen moeizamer dan anders. Als ik al over iets anders weet te schrijven dan kanker, voelt het of ik door de modder waad. Alles is dik en biedt weerstand. Zelfs na een goede schrijfkick kan ik daags erna niet zoals vroeger de draad oppakken waar ik hem had neergelegd, maar moet ik me opnieuw een pad banen door de stugge blubber. Daar kan gerust een week mee gemoeid zijn. Ook de Herceptin rotzooit met mijn hoofd. De eerste toediening duwde me in een acute depressie, de tweede poging, na zes weken pauze, heeft een milder effect maar liet me niettemin een paar dagen zitten met een opgesloten, ingekeerd gevoel. Ineens wordt die hele illusie van scheiding van lichaam en geest me akelig duidelijk, de valsheid ervan wordt aan mij gedemonstreerd. Ik zal nooit meer naar medicijnen kijken zoals ik eerder deed: onbevangen, met de hoop dat ze ingrijpen in mijn lichaam. Voortaan ben ik bang dat ze aan mijn hoofd zitten.

Dat zombiegevoel waarmee ik soms rondliep, had me alert moeten maken