Emotioneel betrokken

Ik ben een vrouw. En een studente. Momenteel ben ik bezig met mijn derde jaar geneeskunde, wat mij goed bevalt. Er is over het onderwerp man/vrouw en de geneeskunde al het nodige geschreven, maar ik wilde mijn visie met jullie delen.

Als ik in de collegezaal zit, valt mij op dat ruim twee derde van de zaal vrouw is. Dat kan door twee dingen komen: of de mannen gaan massaal niet naar de college’s of meer vrouwen volgen de studie. Het komt natuurlijk door het tweede.

Straks, als ik eenmaal ben afgestudeerd, zullen er inmiddels veel vrouwen in het beroep ‘arts’ zitten. Een eigenschap van veel vrouwen is dat ze over het algemeen emotioneler zijn. Ikzelf ben dat ook. Voor mijn gevoel kan dat twee kanten op gaan. Je zou kunnen zeggen dat iemand die emotioneler betrokken is, een goede band kan opbouwen met de patiënt en zo een betere arts kan worden. Er kan ook worden gezegd dat iemand die (te) emotioneel betrokken is bij een patiënt, zich te erg laat meeslepen en daardoor juist dingen (symptomen/diagnosen) gaat missen.

Ik stel mezelf altijd voor dat ik zo iemand ben die van het emotionele gebeuren een betere arts zal worden. Maar wat als dat niet zo is. Wat als een groot deel van de vrouwen zo is? Zal de medische wereld er dan zo op vooruitgaan met al die vrouwen? Is het dan nodig om toch meer mannen in deze wereld te hebben?

Nee, natuurlijk niet. Wij, vrouwen, hebben ons altijd al gered. Kijk maar naar de vrouwelijke ‘zakenmannen’ die zeker niet onderdoen voor de mannelijke. Nee, in deze wereld moet het ons ook wel lukken.

Patricia Visser, geneeskundestudent, Papendrecht

Meer lezersbijdragen over Vrouwen in de geneeskunde