Een mooi beroep!

Voorzitterscolumn

Tijdens de eerste jaren van mijn medicijnenstudie dacht ik al: ik wil ook andere dingen doen dan ‘alleen’ het behandelen van ziekten. Ik wil graag weten wie die mensen zijn die op het spreekuur komen. Wat voor levens leiden ze, wat voor werk doen ze? Hoe worden ze inkomenstechnisch beschermd als ze ziek worden, wat is überhaupt de invloed van hun werk op ziek worden? Of de invloed van werk op juist gezond blijven? Dit waren zaken die mij interesseerden.

Later tijdens de coschappen merkte ik hoezeer het behandelen van ziekten voorop stond in de klinisch-specialistische zorg. Begrijpelijk: als je een ernstige aandoening hebt, dan verwacht je als patiënt ook van het ziekenhuis dat je een optimale behandeling krijgt. Wel had ik het gevoel dat ik in het ziekenhuis een andere wereld betrad. De patiënt was immers los van zijn eigen omgeving en de mensen die in het ziekenhuis werken, werken dáár en niet in de ‘gewone’ maatschappij. Eigenlijk wilde ik er
liever voor zorgen dat mensen niet in een ziekenhuis terecht kwamen, ik wilde sowieso helpen voorkómen dat ze ziek werden! Bovendien leek het me ook leuker om buiten een ziekenhuis te werken.

Zou ik dan huisarts worden? Zeker, je kunt dan veel mensen relatief doeltreffend helpen, dat zal zeker bevredigend zijn. En je werkt in de gewone maatschappij. Maar de patiënten komen pas als er een probleem is. Zou je dat vóór kunnen zijn? Ik besloot verder te kijken.

Ik heb de hele maatschappij leren kennen en
geleerd diverse rollen in te nemen

Na mijn tijd als dienstplichtig militair arts kreeg ik mijn eerste betaalde baan als arts in de gewone maatschappij. Bij een bedrijfsgezondheidsdienst. Opeens kwam ik overal. Het ene moment was ik bezig gehoorbescherming te propageren in lawaaiige fabriekshallen, het andere moment kreeg ik gele veiligheidslaarzen ter beschikking en mocht ik een toren in aanbouw beklimmen. Zo wist ik wat werken op hoogte is en dat je met een versleten knie niet meer veilig omhoog komt. Een ander deel van de week leerde ik hoe ik overspannen mensen weer terug kon begeleiden naar hun werk, en ik leerde hén hoe ze konden voorkómen dat ze weer ziek werden.

Later besprak ik met collega’s van de bedrijfsvereniging en personeelszaken de langdurig zieken: wie kan er nog wel in het bedrijf gere-integreerd worden en wie niet? Kunnen we ze aan ander werk helpen? Ik leerde de leidinggevenden van bedrijven al coachend hoe zij hun rol konden invullen bij het helpen terugkeren van medewerkers na een intensieve behandeling. Ik leerde raden van bestuur waarom een goed arbeidsomstandighedenbeleid en verzuimbeleid lonend is. En dat ze zelf het goede voorbeeld moeten geven.

Nu, na ruim 20 jaar in mijn professie en inmiddels een deel van mijn week voorwaardenscheppend bezig, heb ik de hele maatschappij leren kennen en geleerd diverse rollen in te nemen. Mijn keus om bedrijfsarts te worden heeft mij dat allemaal gebracht. Ik kan het iedereen aanraden!

Pieter Rodenburg, voorzitterscolumn NVAB