Brutaal en onbeschoft

Voor mijn gevoel heeft mijn geslacht (v) nooit een grote rol gespeeld in mijn beroep. Wanneer allochtone mannen in jurk op mijn poli verschenen, was ik – vooroordelend – soms zelfs verbaasd dat ze mij als vrouwelijke dokter zonder slag of stoot accepteerden.

Tot vorig jaar.

Op een goede dag verscheen er een man op mijn poli. Hij had een Zuid-Europese achtergrond, was goed gekleed, en converseerde in het Engels. Toen hij binnenkwam in mijn polikamer, bemerkte ik bij hem een aarzeling. Of ik al volleerd specialist was? Ik dacht toen zijn aarzeling te begrijpen en zei hem dat ik dat moest ontkennen. Mijn voorstel was dat ik naar zijn problemen zou luisteren en dat ik het zou uitzoeken en als hij niet tevreden was dat hij zich daarna tot een ‘echte’ specialist zou wenden.

Hij accepteerde mijn voorstel en ik luisterde naar zijn – in mijn ogen – niet erg zorgwekkende klachten. Ik sprak wat aanvullend onderzoek af voor mijn eigen geruststelling en omdat ik vier dagen later toch nog een plek vrij had, kon ik hem dan al terugzien om de uitslagen met hem te bespreken en het consult af te ronden.

Twee dagen na het consult werd ik gebeld. Mijn patiënt stond aan de polikliniekbalie te schreeuwen dat hij ziek was en dat hij per direct moest worden gezien door een dokter. En jawel: door een man.

Of ik kon komen.

Naast het feit dat ik druk was op de afdeling, vond ik het geen aantrekkelijk idee om naar de balie te gaan, waar die schreeuwende man stond die mij klaarblijkelijk door mijn geslacht toch al niet ‘au sérieux’ nam.

Ik keek zijn aanvullend onderzoek na, waarin geen enkele afwijking zat, en belde terug. Met de patiënt op de achtergrond – zo ziek klonk hij niet – adviseerde ik de secretaresse de patiënt te verwijzen naar de huisarts, de gebruikelijke route.

Vervolgens werd ik gebeld door het klachtenbureau of ik de man nu toch kon zien. Hij had er inmiddels ook al een ronde langs de raad van bestuur opzitten.Voor mijn gevoel stond het klachtenbureau, natuurlijk in het kader van vóórkomen van klachten, wel erg aan de kant van de patiënt. Met mijn gevoel van miskenning en met het algeheel fatsoen werd totaal geen rekening gehouden!

De dienstdoende (m) heeft de patiënt uiteindelijk gezien, en hem, gezien zijn wat pulmonaal aandoende klachten, verwezen naar een longarts. Diezelfde middag nog! Maar ja, dat bleek een – overigens volleerde – vrouw. En dat wilde onze patiënt niet. Hij heeft het gepresteerd alsnog direct door een mannelijke longarts te worden gezien. Waar overigens niets bijzonders is uitgekomen.

Het verbaasde mij dat brutaliteit en onbeschoftheid toch zo beloond kunnen worden.

Ellen van der Spek, internist, Utrecht

Meer lezersbijdragen over Vrouwen in de geneeskunde