Amnesty (4)

In

‘Humanitaire crisis in de bezette Palestijnse gebieden’

(17/2002: 675) worden feiten verdraaid en enkele sterk politiek geladen uitspraken gedaan die niet in een medisch vakblad thuishoren. Wegens gebrek aan ruimte zal ik hier niet ingaan op de politieke propaganda, maar mij beperken tot de aspecten van de medische zorg.

Hoewel door de oorlog onvermijdelijk geworden wegversperringen het vervoer van patiënten en medische materialen bemoeilijken, heeft Israël het op zich genomen om dergelijke materialen, die anders niet kunnen worden verkregen, te vervoeren. De opmerking van Noam Lubell dat de kwestie van explosieven in ambulances ‘niet relevant’ zou zijn, ontgaat mij echter ten enenmale. Immers, iedereen is het erover eens dat er alles aan moet worden gedaan om onschuldige burgers toegang te verschaffen tot medische dienstverlening. Krachtens internationaal recht is het toegestaan om ambulances aan te houden en te onderzoeken, vooral wanneer, zoals hier, al is bewezen dat ambulances op schaamteloze wijze worden misbruikt voor terroristische doeleinden. Ik begrijp niet hoe iemand dit irrelevant kan noemen.

Het is betreurenswaardig dat het Palestijnse netwerk van NGO’s sinds de intifada heeft besloten het contact met de Israëlische organisaties te verbreken. Juist nu zouden we de politiek terzijde moeten schuiven en ons moeten richten op de medische en humanitaire behoeften van alle burgers. De Israel Medical Association heeft een beroep gedaan op haar Palestijnse collega’s om samen een verklaring van neutraliteit van de medische sector en een veroordeling van terreur uit te vaardigen. Wij blijven ons tot het uiterste inspannen voor het verlenen van medische zorg. Een van de resultaten hiervan is de benoeming van een speciale IDF-functionaris, die kan bijspringen in medische kwesties. Ook de World Medical Association heeft onlangs een resolutie uitgevaardigd, gericht op het waarborgen van medische dienstverlening, die echter tegelijkertijd de veiligheidseisen van Israël onderkent en het terrorisme veroordeelt.

Ten slotte wil ik met betrekking tot de laatste alinea van het artikel het volgende zeggen: mensen doelbewust doden of verwonden, onmenselijke behandeling en dergelijke zijn ongetwijfeld ernstige misdaden. De enigen die zich in de afgelopen maanden echter met doelbewust doden en verwonden hebben beziggehouden, zijn Palestijnse terroristen. Israël probeert alleen maar zijn eigen onschuldige burgers zo goed mogelijk tegen deze terroristen te verdedigen en tegelijkertijd het lijden van onschuldige Palestijnen tot een minimum te beperken.

Ramat-Gan, Israël, juni 2001