Academisering van de verzekeringsgeneeskunde

In 2004 schreef de Gezondheidsraad in een adviesrapport dat het voor de verzekeringsgeneeskunde alle hens aan dek was: we moesten academiseren en meer kader opleiden want we dreigden de aansluiting bij andere medische specialismen te verliezen.¹ Het spook van een lijst met diagnosen aan de hand waarvan cliënten wel of niet voor een uitkering in aanmerking zouden komen, lag op de loer.

Dit terwijl het beoordelen van arbeidsongeschiktheid een ingewikkelde individuele beoordeling blijft. Bij twee verschillende cliënten met dezelfde diagnose kan de ene volledig arbeidsongeschikt zijn, terwijl de ander nauwelijks beperkingen heeft voor het eigen of passend werk en dus volledig arbeidsgeschikt is.

Na 2004 is er veel ten goede veranderd. Een greep hieruit: richtlijnontwikkeling is op gang gekomen met subsidie van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Het Kenniscentrum Verzekeringsgeneeskunde heeft veel kennis gegenereerd op het terrein van de sociaal-medische beoordeling door verzekeringsartsen. Ook bestaat er al jaren een project Mediprudentie, zijnde voorbeeldcasuïstiek met te onderscheiden praktijkdillema’s, waaraan de collega verzekeringsartsen argumenten kunnen ontlenen bij vergelijkbare casuïstiek in hun dagelijkse praktijk.² Recentelijk is ook nog het KNMG-visiedocument ‘Zorg die werkt’ opgeleverd, een unicum in de lange geschiedenis van de KNMG. Hierin wordt uitgedragen dat arbeidsgerichte medische zorg een zaak is van en voor alle dokters, waarbij de gezondheid van de patiënt uiteraard op de eerste plaats blijft staan.³

Is het dan alleen maar hosanna binnen de verzekeringsgeneeskunde? Zeker niet. De tot nu toe ontwikkelde richtlijnen zijn vaak al wat over de datum en dienen te worden geactualiseerd, waarvoor vooralsnog geen structurele financiering bestaat. De Mediprudentie wordt nog veel te weinig geraadpleegd door collega’s en wordt voornamelijk vervaardigd door jonge collega’s in opleiding. En ook de activiteiten binnen de academische werkplaatsen dreigen weleens onder te sneeuwen in de daily hassles. Hoe hier een mouw aan te passen?

Al langer wordt nagedacht of er niet een bepaalde opslag in tarifering kan komen om systematisch geld te genereren voor kennisontwikkeling en kwaliteit, zoals binnen de curatieve zorg ook al vele jaren gebeurt. Maar zelfs als we dit geld zouden hebben, moeten we er slim mee opereren. Samenwerken met andere (kleine) federatiepartners, zoals de Nederlandse Vereniging voor Arbeids- en Bedrijfsgeneeskunde bijvoorbeeld, een natuurlijke partner binnen het domein Arbeid en Gezondheid. Maar ook juist samenwerken met grote federatiepartners zoals de Federatie Medisch Specialisten en het Nederlands Huisartsen Genootschap, die kennis en kunde op dit vlak in huis hebben en ons goed zouden kunnen ondersteunen. We hoeven het wiel ook niet opnieuw uit te vinden.

Rob Kok, voorzitter NVVG

Voetnoten

1. https://www.gezondheidsraad.nl/nl/taak-werkwijze/werkterrein/innovatie-en-kennisinfrastructuur/advies-onderzoek

2. https://www.gezondheidsraad.nl/nl/taak-werkwijze/werkterrein/innovatie-en-kennisinfrastructuur/advies-onderzoek

3. https://www.knmg.nl/advies-richtlijnen/dossiers/arbeidsgerichte-medische-zorg.html