Veerkracht in de praktijk

Als huisartsen zijn we wel wat gewend qua belastbaarheid, maar terug­kijkend op de afgelopen maanden moet ik vaststellen dat onze flexibiliteit nu wel maximaal is opgerekt. Al de hele covidperiode wordt er veel gevraagd van huisartsen en van alle andere zorgverleners natuurlijk. Niet alleen door de patiënten die onze zorg nodig hebben, maar ook omdat we moeten omgaan met voortschrijdend inzicht, verschillende belangen, wisselend beleid en de vele vragen en meningen over dat beleid.

Het ultieme voorbeeld daarvan vind ik de vaccinatiestrategie. Vaccinatiedoelgroepen worden gewijzigd, er komen nieuwe groepen bij, er komt nieuwe informatie naar boven, er is politieke reuring, de Gezondheidsraad geeft adviezen en past die later weer aan, er is publieke druk om zaken te versnellen of anders te doen.

En te midden van die dynamiek leveren wij, huisartsen en onze medewerkers, de reguliere patiëntenzorg én zetten we ons in voor een goede vaccinatie-uitvoering. Daarin moeten we organiseren, prikken, pauzeren, weer opstarten en gegevens aanleveren. Daarbovenop krijgen we veel vragen van patiënten die het allemaal niet meer kunnen volgen en zich dan richten tot hun vertrouwde huisartsenpraktijk.

Zelf vind ik het soms ook lastig uit te leggen aan mijn patiënten. En dan zit ik als LHV-bestuurder met corona als aandachtsgebied nog heel erg dicht bij het vuur. En op het moment dat je het niet meer kunt uitleggen aan patiënten, is er een grens bereikt en is het risico dat je veerkracht vermindert.

Laten we een steun zijn voor elkaar

Als huisartsen zijn we op veel momenten cruciaal gebleken in de coronazorg en de vaccinatiecampagne. Onze positie maakt ons ook onmisbaar op momenten dat je soms even denkt: ‘Kan een ander dat niet doen? Ik zit aan mijn taks.’ Het is dan ook mooi om te zien hoe collega’s onder dit soort omstandigheden de veerkracht weten te vinden en te behouden om zich vol in te zetten voor de patiënten.

Zoals de collega’s die werken in achterstandswijken en de markt op gaan om mensen laagdrempelig te informeren over het vaccineren. Je kunt zeggen: dat is niet je taak als huisarts. Dat klopt formeel, maar ik word blij als ik zie dat sommige collega’s de tijd, energie en creativiteit kunnen opbrengen om een actie op touw te zetten. Typerend voor ons als huisartsen: iedereen doet dit op z’n eigen manier en binnen de eigen mogelijkheden op basis van wat de eigen patiëntenpopulatie nodig heeft. Dat is iets om te koesteren.

Ik vrees dat er de komende tijd nog behoorlijk wat flexibiliteit van ons zal worden gevraagd. Bij de coronavaccinaties, maar ook voor alle inhaalzorg. We weten niet precies wanneer en waar deze periode gaat eindigen. Laten we een steun zijn voor elkaar. Want juist in coronatijd hebben we laten zien dat we het samen kunnen doen, alles voor de patiëntenzorg. En dat we onze broodnodige veerkracht zo samen moeten zien te behouden.