Federatienieuws
voorzitterscolumn

Stilzwijgen

Voorzitter De Geneeskundestudent

4 reacties

Na drieënhalf jaar besturen leg ik per juni mijn functie als voorzitter bij De Geneeskundestudent neer. Veruit het meest bijzondere vanuit deze positie is dat je opeens een podium krijgt om je mening te geven. Dit is iets wat ik graag doe, zeker als het namens mijn achterban is. Tegelijkertijd blijkt dat het verkondigen van je mening iets te zijn – zo heb ik de afgelopen jaren gemerkt – waar veel studenten moeite mee hebben. En daar maak ik mij zorgen over.

Als ik met mijn medestudenten praat, zijn er naast alle positieve dingen binnen de studie, ook genoeg zaken die minder goed lopen. Het eerste wat ik dan vraag, is of de student het betreffende probleem al heeft aangekaart bij de opleiding. Vaak blijkt dit niet het geval. Zonder de student dit te verwijten, maakt dit het voor ons – De Geneeskundestudent – lastig om collectief een probleem aan te pakken. Als we een issue aankaarten bij de opleiding krijgen we dikwijls terug dat de opleiding nog nooit iets over het probleem heeft vernomen. Er is blijkbaar een barrière die studenten weerhoudt om zich uit te spreken.

Er zijn genoeg voorbeelden die deze barrière bevestigden. Zo werd ik nog tijdens deze coronacrisis benaderd door een journalist die had gehoord dat Rotterdamse studenten klaagden omdat het onderwijs stil lag. Omdat geen van deze studenten genoemd wilde worden, belde hij mij maar op zodat hij in ieder geval één naam had. Prima natuurlijk, maar waarom zou je je naam niet willen verbinden aan de klacht die je hebt?

Begin dit jaar tijdens een schrijfcursus vertelde ik aan de neerlandicus dat het gros van de bloggende studenten bij Medisch Contact onder een pseudoniem schrijft, Ze keek mij zeer verbaasd aan en vroeg of dit normaal is. ‘Waar ze bang voor zijn?’

Toen tijdens mijn coschappen een arts-assistent erachter kwam dat ik juist niet onder pseudoniem columns schreef, adviseerde zij mij dringend, vanuit de beste bedoelingen, dit wel te gaan doen. Want het zou mij problemen opleveren als ik later zou solliciteren voor een vervolgopleiding.

Deze angst om je uit te spreken heerst, merk ik, helaas ook tijdens de coschappen. Maar al te vaak hoor ik coassistenten die vinden dat ze niet eerlijk beoordeeld zijn, maar die dit niet durven aan te geven. Want tja, stel dat je later die kant op wilt of in dat ziekenhuis wilt werken? Ik hoef u niet te vertellen waar vervolgens de intervisiegesprekken over gaan…

Begrijp mij niet verkeerd. Ik snap het gevoel van mijn achterban goed. Ook ik heb nu, eerlijk gezegd, bij het schrijven van deze column de angst dat het verkeerd valt. Morgen loop ik net als de rest, weer mijn coschappen. Ik hoop dat u mij dan net zo objectief beoordeelt als vóór het lezen van deze column. Zeker zal ik dit nooit weten. Veel studenten kiezen daarom het zekere voor het onzekere en spreken zich niet uit.

Natuurlijk ken ik niet alle redenen waarom studenten zich niet durven te uiten. Ook na deze drieënhalf jaar weet ik dat nog niet exact. Het enige wat ik kan doen is hier, in mijn laatste column, de studenten, maar ook u als arts, vragen open te staan voor de dialoog. Durf je mening uit te spreken, maar durf ook een mening met een open houding te ontvangen. Ga het gesprek aan! Uiteindelijk zal dit zowel het werkplezier van de arts als dat van de student vergroten. 

Download het federatienieuws 26 - 2020 (pdf)

Federatienieuws
  • Dores van der Geest

    Dores van der Geest (1998) studeert in Leiden. Ze is vijfdejaars, bestuurslid van De Geneeskundestudent en als onderdeel van die functie redacteur van Arts in Spe.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Erik Wannee

    forensisch arts

    Ook mijn compliment voor je pleidooi om gewoon je eigen naam te durven gebruiken. Het lijkt een tendens te zijn binnen de elektronische media om anoniem van zich af te schrijven, 'reaguren', uit vrees om later geconfronteerd te worden met het eigen g...edrag.
    Zo zitten we met ons allen toch gewoon verstoppertje te spelen! Laten we met open vizier schrijven waar we achter (kunnen) staan, en niets schrijven wat we niet kunnen verantwoorden.

  • Atta van Westreenen

    Arts, Tilburg

    Hoewel ik zeker geen afbraak wil doen aan de geschreven ervaringen, wil ik wel even benoemen dat mijn ervaringen tot op heden heel anders zijn; zowel in de coschappen als nu in mijn anios positie. Ook om mij heen zijn de beelden anders.
    Eenmalig he...b ik gezeten tijdens een coschap chirurgie met een soort mentor aan wie ik helemaal niets had en kennelijk ook achter mijn rug om een ander gezicht op had, totdat de formulieren kwamen. Daar ben ik het gesprek over aangegaan met de opleider. Ja, dat is even slikken, want (heel) eng en dat nota bene pas halverwege mijn coschap (dus ver voor de eindbeoordeling). Maar ja, als je lafjes niets zegt, blijven we hangen in limbo. Want achteraf is alles erger en in ieder geval niet meer op te lossen. Zonde is dat.

  • Aniek Crombach

    SEH-arts bij Artsen zonder Grenzen, Groningen

    Wat goed dat je je hierover uitspreekt! Ik ben het met je eens, en herken het van toen ik nog co-assistent was, maar ook gedurende mijn vervolgcarrière.
    Ik vraag me af of dit het topje van de ijsberg is. Mijns inziens speelt er in veel (opleidings-...) ziekenhuizen een machtscultuur, waarbij hiërarchische posities misbruikt worden. Als geneeskunde student, maar ook als art-assistent, ben je afhankelijk van je supervisors voor beoordelingen en inderdaad soms ook je vervolg carrière. Eenheidsworst wordt gestimuleerd, diversiteit en een uitgesproken mening niet toegejuicht. In sommige gevallen leidt dit zelfs tot een angst cultuur. En dan hebben we het nog niet eens over seksuele intimidatie gehad en het uitspreken hiervan.
    Dit blijkt ook weer (deels) uit het stuk van Nieboer (‘White coat privilege’). Mijn ervaring is dat er tevens misbruik wordt gemaakt van onervaren jonge artsen (in spe). Denk maar aan de chronische onderbezetting, vele overuren of het halen van koffie. Er zijn andere belangen dan het welzijn of stimulering van authenticiteit (en dus uitspreken van je mening) van deze jonge artsen (in spe). We hebben nog een lange weg te gaan.

  • Willemien Boland

    Jeugdarts, Diemen

    Complimenten voor deze rake (slot-) bijdrage aan Federatienieuws van Amir Abdelmoumen. Hij benoemt een waar pijnpunt in de medische cultuur, zeker waar het collega’s (in spe) aan het begin van hun loopbaan betreft. Ik vermoed dat er samenhang is tuss...en dit fenomeen en burn-out perikelen die met name jonge artsen treffen. In die zin is er tijdens mijn loopbaan (ik ga over 5 maanden met AOW) niet veel veranderd. Ik wens de artsen van nu toe dat deze cultuur verandert en dat zij de oproep van Amir Abdelmoumen opvolgen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.