Samen de schouders eronder

In deze hectische tijden kan deze column natuurlijk maar over één onderwerp gaan. Want de corona-uitbraak houdt u en ons allen bezig. Ik schrijf dit een week voordat deze Medisch Contact bij u op de mat valt. Ik weet dus nu niet in welke situatie we ons bevinden tegen de tijd dat u dit leest. Hebben de genomen maatregelen gewerkt of is het nog te vroeg om dat te zeggen? Komt toch de grote golf aan besmettingen zoals we die in andere landen zien? Daar kan ik nu alleen nog maar over speculeren.

Op dit moment is bijvoorbeeld onze grootste zorg de beschermingsmaterialen, waar in huisartsenpraktijken een nijpend tekort aan is. Ik hoop natuurlijk van harte dat dit tegen de tijd dat u dit leest niet meer aan orde is. Dat huisartsenpraktijken en alle andere zorgaanbieders voldoende maskers en schorten hebben om zich te kunnen beschermen. Zodat de zorgverlening op een goede en veilige manier kan blijven doorgaan.

Er zullen ongetwijfeld meer dingen zijn waar we tegenaan gaan lopen, zaken die beter kunnen. Natuurlijk moeten we scherp zijn op wat er beter kan. Voor later is er zeker wat te evalueren, maar nu is er een klus te klaren. Er zit nu eenmaal een enorme onvoorspelbaarheid in dit soort crisissen. We wisten wel dat zo’n pandemie kón gebeuren en dat het een keer zóu gebeuren. Maar als het dan werkelijk gebeurt, is het toch heel anders. Iets weten en erop voorbereiden, blijkt toch iets anders dan er echt op voorbereid te zijn.

De protocollen, de draaiboeken, de richtlijnen; die lagen klaar en werken tot op heden gelukkig. We hebben snel de crisis erkend en we schakelen in de zorg snel met elkaar en met de overheid. Medisch gezien is de kennis goed op orde en er wordt veel informatie gedeeld en voortdurend geactualiseerd. Het is een goed teken dat we elkaar zo snel weten te vinden, dat de HaROP’s (huisartsenrampenopvangplan, red.) en andere afstemmingsplatforms er zijn en in werking treden.

Tegelijkertijd is de mentale impact niet te onderschatten. Van de zorgen om je patiënten, degenen met corona én juist ook degenen zonder corona, waar je ook een goede dokter voor wilt zijn. En ook de zorgen om jezelf en je eigen omgeving. Dat je je moet afvragen: kan ik nog wel bij mijn bejaarde ouders op bezoek gaan of breng ik ze dan in gevaar? Er is geen protocol dat helpt bij die mentale druk. Gelukkig kunnen we elkaar bijstaan, kunnen zorgverleners bij elkaar terecht om het hart te luchten en voor advies en waar nodig wat relativering.

De samenleving heeft enorm veel waardering voor uw inzet

Ik heb echt een gevoel van trots als ik zie hoe de zorgverleners in Nederland met deze crisis omgaan. Op veel plekken heerst er een sfeer van ‘samen de schouders eronder’. En ik zie ook een enorme waardering in de samenleving voor uw inzet. In tijden waarin deskundigen en expertise nogal eens onder vuur liggen, is het fijn om te merken dat dit vertrouwen en respect voor de zorg niet verloren is gegaan. Laat dat in deze pittige tijden een steun zijn.