Noem de co bij z’n naam

Niemand weet, niemand weet, hoe de coassistent heet. Verder durf ik de vergelijking tussen de studie geneeskunde en een sprookje niet te trekken. Hoe mythisch de studie in de gedachten van menig middel­bare scholier is, zo zwaar blijkt de studie uiteindelijk te zijn. En dan bedoel ik niet alleen de studielast.

Nee, de bachelor en de coschappen missen de menselijke maat. Ze missen de interactie tussen leermeester en gezel, tussen mentor en student. Tijdens de studie mis ik vaak het vertrouwen van supervisors dat ik me boven alles wil inspannen om het artsenvak te leren en de begeleiding die nodig is om persoonlijke groei door te maken. Ik mis de autonomie om een eigen pad te bewandelen en ik mis de betrokkenheid en interesse in de persoon achter de student.

Dat laatste probleem uit zich bij elk coschap al tijdens het summiere voorstelmoment voorafgaand aan de eerste overdracht die ik bijwoon. Hoezeer ik tijdens zo’n eerste ontmoeting ook mijn best doe me onvergetelijk te maken – een uitbundige zwaai, spannende sokken, een verdiepende vraag – vaak ben ik genoodzaakt me tot minstens de derde week van het coschap voor te stellen, ook aan dokters waar ik al meerdere keren naast heb gezeten.

Ik mis interesse in de persoon achter de student

Welnu, dit is mijn voorstelrondje, en mijn naam is Pim den Boon. In de dagelijkse coassistentenpraktijk luister ik ook naar Tim, Wim, of gewoon ‘de co’. Eén keer heette ik Patrick, tijdens een eindbeoordeling van mijn coschap zelfs. Ik kreeg wel een 9 – ik denk dat er ergens een erg goed functionerende Patrick met ongeveer mijn uiterlijk rondloopt. Ik vertel u dit omdat ik vanaf heden de naamloosheid die de coassistent soms beschoren is achter me wil laten. En ik heb dat voorrecht; als voorzitter van De Geneeskunde­student is het zelfs mijn taak alle geneeskundestudenten van een gezicht en een stem te voorzien. En dat is een kans, voor u en voor mij. Voor mij, omdat ik u kan voorzien van een inkijk in de problemen waarmee de geneeskundestudent geconfronteerd wordt en de oplossingen die wij als De Geneeskundestudent aandragen. Voor u, omdat u deze column kunt aangrijpen als stimulans om uw studenten – uw opvolgers – te leren kennen, om interesse te tonen in de persoon die naast u op de kruk zit of zich tot in een kramp inspant om de buikhaken maar stil vast te blijven houden.

En die interesse, dat mentorschap, die begeleiding bij de groei die studenten doormaken, wordt enorm gewaardeerd. Eén keer, na een uitdagend coschap gynaecologie, nam mijn beoordelaar uitgebreid de tijd om met me te praten over of haar vak écht iets voor mij was – ik twijfelde, zij gaf mij context en sturing: nog steeds ben ik haar dankbaar dat ze me eerlijk zei dat zij dacht dat ik niet gelukkig zou worden als gynaecoloog. Zulke feedback gun ik iedere co, het liefst elk coschap. Dat is hoe je groeit, dat is wat de studie leuk maakt en dat is ook hoe ik het artsenvak wil leren.

Iedere student heeft een naam en ik zou u willen vragen die te leren kennen. Vaak zit er een interessant persoon aan vast, met grootse plannen en veel initiatief. En zo niet, dan is uw persoonlijke begeleiding en aandacht misschien net wat die persoon nodig heeft om toch te groeien. Wij allen moeten door het sprookjesbos dat de gezondheidszorg is ons pad zoeken en het is een lange tocht als wij dat pad naamloos moeten bewandelen.