Na 20 jaar weet ik nog steeds zijn naam

Het is alweer 20 jaar geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Het ventje lag suf en slap in de armen van zijn wanhopig kijkende vader. En dat alles vanwege een uit de hand gelopen oorontsteking, met een groot abces in het rotsbeen en een hersenvliesontsteking met halfzijdige verlamming tot gevolg. Met een operatie kon ik het abces tot op de hersenvliezen wegnemen. Samen met een hoge dosis antibiotica was dit de optimale behandeling en moesten we wachten op herstel. Voor de ouders en mij een spannende tijd. Gelukkig liep het goed af.

Stom toevallig loop ik het ventje en zijn vader op een zaterdagmiddag in de stad tegen het lijf, ik zeg gedag, maar zij lopen zonder te groeten voorbij. Op straat, zonder mijn witte jas, herkenden ze mij niet. In die tijd hielden we ieder weekend een inloopspreekuur en die zondag stonden ze daar ineens, het jochie en zijn vader. Ik schrok in eerste instantie en dacht dat er iets aan de hand was. Maar ze kwamen ‘gewoon om even gedag te zeggen’, want vader had zich pas later gerealiseerd dat ik hen de dag ervoor gegroet had. Dit gebaar raakte mij. Door dit patiëntje en zijn vader voelde ik nog meer dan anders bevrediging in mijn werk.

Het toelaten van emotie is ook iets wat ik bespreek met de dokters in opleiding op mijn afdeling. Zo ook laatst, tijdens de overdracht in mijn ziekenhuis. Een jonge getalenteerde dokter vertelt dat die nacht een patiënt stikkend binnenkomt, alles wordt uit de kast getrokken om hem te redden. Deze dokter had uitstekend en professioneel gehandeld. Hij wordt emotioneel terwijl hij vertelt dat de patiënt het maar net heeft overleefd. Die emotie verrast hem. Een gevoel dat volgens hem op de werkvloer eigenlijk niet thuishoort. We hebben toen met elkaar besproken dat het juist betekent dat je een betrokken dokter bent die zich kan verplaatsen in de patiënt.

Deze dokter had uitstekend en professioneel gehandeld

Voor alle dokters is het cruciaal om de ruimte te hebben om de beste zorg te kunnen geven aan hun patiënten en hun vak verder te kunnen ontwikkelen. Maar als ik nu, anno 2020, om me heen kijk, zie ik de toenemende druk op de schouders van mijn collega’s. Collega’s die gebukt gaan onder onnodige administratielast, ICT- en epd-problematiek. Die de wachtlijsten zien oplopen en patiënten in verkeerde bedden zien liggen. Die gedemotiveerd raken door controledrang en regelgeving-reflexen van overheden en instituties.

Op de vraag naar mijn agenda als nieuwe voorzitter van de Federatie Medisch

Specialisten is dan ook mijn antwoord dat ik in het politieke speelveld en aan de bestuurlijke tafels continu aandacht zal vragen voor het geven van ruimte aan de dokter. Dat is goed voor de ontwikkeling van het vak, voor het welbevinden van de dokter en dus voor de patiënt. En daar doen we het allemaal voor. Ik gun het iedere dokter dat die na 20 jaar kan zeggen: ik weet nog steeds de naam van die ene patiënt.