Elke twee maanden een nieuwe baan

Als voorzitter krijg ik veruit de meeste klachten binnen over de coschappen. Dit gaat niet alleen over de inhoud, maar ook over alles eromheen. Om dit niet voorbij te laten gaan daarom ditmaal geen constructieve column, maar een schets van de realiteit van de huidige coassistent. Want hoe was het ook alweer om coassistent te zijn?

Als coassistent begin je feitelijk elke maand tot twee maanden met een nieuwe baan met alles erop en eraan. Tweemaandelijks ontvang je dus de administratieve rondslomp voor het aantonen van je vaccinatiestatus, het ondertekenen van het beroepsgeheim, toegang tot het epd, accordering met het feit dat je niet onder de cao valt en het regelen van je pas en jas, met de hoop dat alles goed aankomt.

Er is één onderscheid met een nieuwe baan: je bepaalt niet waar je gaat werken. Vanuit mijn faculteit kan dit reiken van een dorpje ergens in Goeree-Overflakkee tot aan Tilburg, met de daaraan gelieerde vraag: waar ga je slapen? Door capaciteitsproblemen is dit nooit zeker en kom je op de bijzonderste plekken. In het gelukkigste geval is er normale huisvesting. Andere co’s worden tegenwoordig wakker naast familieleden van patiënten in het Ronald McDonald huis. Weer anderen co’s tussen de specialisten in de piketkamers waar zij ‘gehuisvest’ worden voor tien weken. Een co van mijn studiegroepje moest onlangs in één dag verhuizen van Duitsland (daar zijn nu ook coschappen door de capaciteitsproblemen) naar Tilburg. Als laatste heb je nog de echte pechvogels: de co’s die ad hoc niet gehuisvest kunnen worden, hier één week van te voren over geïnformeerd worden, en per dag bijna 4 uur kwijt zijn aan reistijd.

Het is zwaar door al het gedoe eromheen

Naast de onzekerheid van locatie en huisvesting is er nog een onzekerheid: je rooster. Vaak is dit pas op de eerste dag duidelijk. Dan pas weet je wanneer je avond-, weekend- en nachtdiensten hebt. Je bent hierdoor als coassistent genoodzaakt tien weken volledig vrij te plannen. Een bijbaantje kun je, zeker sinds de afschaffing van de studiefinanciering, vergeten. Helemaal als je in Terneuzen bent geplaatst. Ook hobby’s, zoals muzieklessen, dienen afgezegd te worden. Het enige structurele in het leven van een coassistent is hierdoor enkel het coschap zelf.

Eenmaal begonnen bij een coschap is alles nieuw: het gebouw is nieuw, alle mensen zijn nieuw, de werksfeer is nieuw en het vak is nieuw. Dit zit hem in de kleinste dingen, zoals niet weten wat de toegangscode is voor de deur voor de overdrachtsruimte en daarom niet binnen kunnen komen op je eerste dag. Toch wordt van je verwacht dat je je erg proactief opstelt. Dit is aan het begin ontzettend lastig omdat je geen idee hebt hoe alles werkt. Er kan daarom niet verwacht worden dat co’s direct alles zelf oppakken. Wanneer je het een beetje door hebt, mag je weg en begint de tweemaandelijkse cyclus weer opnieuw.

Wellicht dat u zich afvraag wat u met deze informatie moet? Eigenlijk niet heel veel en laat ik vooral benadrukken dat de co’s accepteren dat ze soms ver weg geplaatst worden en hun leven volledig willen aanpassen om een goede arts te worden. Waar mijn achterban enkel om vraagt, is bewustwording voor dit gegeven. Coschappen zijn niet alleen zwaar door alle nieuwe impressies, maar ook door al dat gedoe eromheen.