Coronaperikelen

Als huisarts probeer ik al weken om een coronaboostervaccinatie af te spreken. Het aantal coronapatiënten in mijn praktijk loopt weer op, dus ik wil mezelf graag beschermen en (langdurige) uitval voorkomen.

Begin 2021, twee jaar na mijn eerste bevolkingsonderzoek voor borstkanker, wachtte ik op een volgende uitnodiging. In die tijd zaten we ook bijna een jaar gevangen in de covidpandemie, hetgeen had geleid tot achterstanden, personeelstekort en begrijpelijke andere keuzes bij de GGD.

Het is vier uur in de middag op Kennedy Airport New York en vier uur voor vertrek van mijn vlucht naar Schiphol. Vier minuten daarvoor ben ik door een hossebossende gele taxi bij terminal 1 afgezet voor een verplichte coronatest. Ik loop naar de balie van het commerciële testbedrijf dat daar sneltesten aanbiedt en mag even 175 dollar aftikken.

Jill heeft een afspraak op mijn spreekuur. Ze is een serieus mens van 23. Opgestoken zwart haar, donkere verdrietige ogen. Sneakers, jeans en lichtblauwe hoody. Dit jaar rondt ze haar mbo maatschappelijk werk af. ‘Goeiemorgen, kom binnen.’ Ze gaat zitten. Ik kijk haar aan over mijn mondkapje en wacht even. ‘Vertel.’ Ze worstelt zonder woorden. Er komen tranen. De doos met tissues schuif ik wat dichter naar haar toe. Soms kan het verdriet van de ander enorm bij je binnenkomen, ook al is er nog niets gezegd.

Ik stuurde een jong echtpaar in, met beiden covid. Mevrouw was hoogzwanger, 35 weken. In het ziekenhuis werd het echtpaar gescheiden: mevrouw werd overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis en meneer bleef achter.

De overheid heeft als doel zoveel mogelijk mensen de booster te geven om besmetting met corona terug te dringen. De GGD was op zoek naar medisch onderlegd personeel, ter ondersteuning van het vaccineren.

Ik voelde de woede en frustratie weer opborrelen, zittend in mijn spreekkamer, tegenover mijn patiënte: de vrouw die net had gezegd niet gevaccineerd te zijn. Enkele minuten daarvoor had ik nog tevreden rondgekeken in deze kamer die voelde als een kleine bubbel buiten alle polarisatie en onvrede. Een oase van rust na een week nachtdiensten die gedomineerd werden door discussies en boze mensen. Artsen die gelaten en met vermoeide gezichten het aantal patiënten in de SEH-wachtkamer zagen groeien; familieleden van patiënten, vloekend en tierend omdat ze naar de uitgang gewerkt werden door de beveiliging nadat ze onvrede over de bezoektijden hadden geuit: iedereen was boos, woedend, woest.

Een vrouw van 30 jaar belt naar de doktersassistente dat ze gewenst zwanger is (derde zwangerschap) en vraagt of het een probleem is dat ze recentelijk haar Pfizer-vaccinatie heeft gehad. De assistente antwoordt dat het geen kwaad kan.

Het merendeel van de bewoners van een kleinschalige woonvorm voor mensen met een verstandelijke beperking is bij onze praktijk ingeschreven. Een woonvorm van een stichting zonder eigen medische dienst. Huisartsen mogen deze bewoners op vrijwillige basis zelf inenten met de boosterprik, zodat zij niet hoeven te wachten tot de drukbezette GGD hier tijd voor heeft. Het RIVM heeft er zelfs een prachtige handleiding voor geschreven!

Als academisch internist-infectioloog en als supervisor van de afdeling Infectieziekten had ik recentelijk een complexe overplaatsing uit een regionaal ziekenhuis naar mijn afdeling. De patiënt is erg ziek en er is nog geen classificerende diagnose.