Zelfs de honden
Ontnuchterende roman over verslaving
Plaats een reactie
Zelfs de honden , Jon McGregor (vertaling: Manon Smits), Nieuw Amsterdam, 224 blz., 20,99 euro.
Werkers in de verslavingszorg zullen een grimlach nauwelijks kunnen onderdrukken: ‘… Al dat gezeik. En maar praten over triggers en associaties, praten over risicogedrag, praten over het verleden en toekomstplannen ...’ Werkers in de forensische geneeskunde zullen over een obductie niet vaak zo’n gedetailleerd verslag van twintig gedrukte pagina’s hebben gelezen. Zelfs de honden schildert in felle kleuren het bestaan van een groepje junkies ergens in desolaat Engeland in de jaren tachtig van de vorige eeuw. De jacht op heroïne, crack, amfetaminen en alcohol vult het bestaan dag en vooral nacht. ’s Morgens in de stationshal geven de forenzen wat geld als je bedelt, ’s middags kun je scheermesjes en batterijen stelen in de supermarkt en in de pub verkopen, ’s avonds komen de forenzen terug en geven wat geld. Goed voor drie shots per dag.
De hulpverleners hebben het zwaar. De verslaafden blijven op de bel drukken, door de intercom schreeuwen, er zitten gehard glas en tralies in de ramen van het gezondheidscentrum. Stadskantoor, woningbouwvereniging, dokterspraktijk en reclassering vormen een wereld die voor ‘de doelgroep’ in essentie onbereikbaar is. Een van de verslaafden overlijdt, we volgen zijn tocht van kraakpand naar crematorium. In het verslag van de zitting van de rechtbank blaast de auteur de junkieverhalen weg en zet de verslaafden in helder daglicht. Ontnuchterend, met mededogen.
Jon McGregors schrijfstijl is een afspiegeling van het junkiebestaan: gejaagd, met onaffe zinnen, brokkelig. Zelfs de honden past in het genre ‘verslavingsroman’. Een genre met veel boeken, en ook films en muziek. Verslaving ligt blijkbaar gevaarlijk dicht bij het menselijk bestaan.
- Er zijn nog geen reacties
