Spannende wetenschap, treurige ruzies
Plaats een reactie
De codekraker, Walter Isaacson (vertaling: Conny Sykora en Rob de Ridder), Het Spectrum, 592 blz., 34,99 euro.
De ondertitel van De codekraker luidt: het revolutionaire DNA-onderzoek van Nobelprijswinnaar Jennifer Doudna. Maar als Doudna zich niet van jongs af aan al had gestort op RNA – het scheelt maar een letter, maar in de genetica kan dat veel verschil maken – was ze waarschijnlijk nooit betrokken geraakt bij de revolutionaire knip-en-plaktechniek die de wereld van de genmodificatie op zijn kop heeft gezet: CRISPR-Cas.
Walter Isaacson, biograaf van onder anderen Albert Einstein en Steve Jobs, heeft zich dit keer verdiept in hoe de wetenschap met vereende krachten zover kwam. De hoofdrol is voor Doudna, de Amerikaanse onderzoekster die in 2020 samen met Emmanuelle Charpentier de Nobelprijs voor scheikunde kreeg. Ongekend snel, want CRISPR-Cas was bij de prijsuitreiking nog geen tien jaar oud.
Er valt genoeg te vertellen over de vele ruzies die zijn uitgevochten over wie het ontdekte, over wie er wel of niet de ander de pas probeerde af te snijden bij publicaties, wie zijn of haar mentor de grootste loer draaide, wie de patenten op zijn naam mag schrijven, en vooral: waar je het voor mag gebruiken. Dat levert bij tijd en wijle een heerlijk boek op, waarin duidelijk wordt hoe spannend basale wetenschap is. Maar hoe vaak ook wordt benadrukt dat competitiedrang nodig is om tot grootse ontdekkingen te komen, het is toch treurig hoe deze hooggeleerde types met elkaar omgaan. Het is soms ook dodelijk vermoeiend, want er is geen promovendus die ooit de hand van Doudna heeft geschud, van wie Isaacson níet heeft uitgezocht waar hij/zij is opgegroeid, of naar welke school die ging. Tegen de tijd dat Isaacson weer een batterij onderzoekers introduceert om hun activiteiten rondom covid-19 uit te diepen, hangt de lezer in de touwen.
- Er zijn nog geen reacties
