Hit the road

Hit the road, nu in de bioscoop en te zien via picl.nl.

Het gebroken been van vader maakt hem nogal hulpeloos, af en toe wat sullig ook. Zeker in die krappe auto waarin hij met zijn oudste, nogal stuurse zoon, diens uitermate energieke en luidruchtige jonge broertje (de upbeatfactor in deze film), en zijn vrouw, wier stemming wisselt tussen droefgeestig en uitbundig meezingen met popsongs, op weg is naar de grens. En dan is er ook nog een zieke hond in de kofferbak.

Hit the road, het sprankelende debuut van Panah Panahi, is een Iraanse roadmovie met een heerlijk ritme: af en toe snel met gave dialogen, dan weer bijna verstild, culminerend in een fraaie scène waarin vader en jongste zoon tussen de sterren lijken te verdwijnen. Want ja, het surreële is ook nooit ver weg. Het is daarnaast een film met een subtiele subtekst: over naderend afscheid, over angst en onzekerheid, over volharden en overleven onder een hardvochtig regime, en de psychologische gevolgen daarvan. En over ­kinderlijke onschuld. De zieke hond en dat gebroken been hebben veel betekenissen. Op het gips staat een piano getekend waaruit een triestige Schubertsonate weerklinkt.