Het huis van de drenkelingen

Het huis van de drenkelingen, Guillermo Rosales, Atlas Contact, 160 blz., 19,99 euro.

bestel direct

Op de openingspagina’s van Het huis van de drenkelingen spreekt zijn tante deze troostende woorden tegen hoofdpersoon William Figueras: ‘Je zult het hier goed hebben.’ Ze herhaalt die woorden zo vaak, dat elke lezer voorvoelt: dat zal niet gebeuren. Ze levert Figueras, een Cubaanse vluchteling, af in een boarding house in Miami.

Daar moeten psychiatrische patiënten zich maar zien te redden met elkaar. Hier zit het uitschot van de maatschappij bijeen: ‘Wezens met holle ogen, droge wangen, een tandeloze mond en een vuil lichaam.’ Medebewoners in dit ‘tehuis voor menselijk afval’ zijn onder andere Louie, een yankee die de hele tijd huilt als een krankzinnige wolf, Ida, een aan lager wal geraakte grande dame en Hilda, het afgeleefde oude mens dat voortdurend in haar broek piest. De leiding van het tehuis verschoont het beddengoed niet, zorgt voor te weinig en bar slechte maaltijden (met als gevolg een vechtpartij om een stuk brood met pindakaas) en steekt de uitkering van de psychiatrische patiënten in eigen zak. Dit is de hel, zonder nooduitgang.

Guillermo Rosales’ zinnen hebben een prachtige cadans. Zijn droge, registrerende stijl sorteert een maximaal effect. De seks is afstotend, alsook het weerzinwekkende gedrag van ieder personage, inclusief de hoofdpersoon. Een beklemmend boek, aangrijpend en fascinerend. Beschamend ook, omdat elke lezer beseft dat dit geen fictie is maar rauwe werkelijkheid. Een wereld vol vernederingen, smerigheid, stank, verwaarlozing, fysiek geweld, misbruik en corruptie, dat is wat de maatschappij biedt aan deze kansloze outsiders.

Guillermo Rosales, een schizofrene journalist en schrijver uit Havana, won met het manuscript van dit boek een literaire prijs in 1987, maar de bijbehorende beloning – een boekuitgave plus Engelse vertaling – bleef uit. Gekweld en gefrustreerd, spiraalde hij neerwaarts in zijn wanen en pleegde hij zelfmoord in 1993. Onlangs pas in het Nederlands Daar moeten psychiatrische patiënten zich maar zien te redden met elkaar. Hier zit het uitschot van de maatschappij bijeen: ‘Wezens met holle ogen, droge wangen, een tandeloze mond en een vuil lichaam.’ Medebewoners in dit ‘tehuis voor menselijk afval’ zijn onder andere Louie, een yankee die de hele tijd huilt als een krankzinnige wolf, Ida, een aan lager wal geraakte grande dame en Hilda, het afgeleefde oude mens dat voortdurend in haar broek piest. De leiding van het tehuis verschoont het beddengoed niet, zorgt voor te weinig en bar slechte maaltijden (met als gevolg een vechtpartij om een stuk brood met pindakaas) en steekt de uitkering van de psychiatrische patiënten in eigen zak. Dit is de hel, zonder nooduitgang.

Guillermo Rosales’ zinnen hebben een prachtige cadans. Zijn droge, registrerende stijl sorteert een maximaal effect. De seks is afstotend, alsook het weerzinwekkende gedrag van ieder personage, inclusief de hoofdpersoon. Een beklemmend boek, aangrijpend en fascinerend. Beschamend ook, omdat elke lezer beseft dat dit geen fictie is maar rauwe werkelijkheid. Een wereld vol vernederingen, smerigheid, stank, verwaarlozing, fysiek geweld, misbruik en corruptie, dat is wat de maatschappij biedt aan deze kansloze outsiders.

Guillermo Rosales, een schizofrene journalist en schrijver uit Havana, won met het manuscript van dit boek een literaire prijs in 1987, maar de bijbehorende beloning – een boekuitgave plus Engelse vertaling – bleef uit. Gekweld en gefrustreerd, spiraalde hij neerwaarts in zijn wanen en pleegde hij zelfmoord in 1993. Onlangs pas in het Nederlands vertaald. Frans Meulenberg, publicist en onderzoeker ‘ethiek en fictie’, Erasmus MC