Drive my car

Drive my car, nu in de bioscoop.

Er komt nogal wat voorbij in Drive my car: glaucoom, hersenbloeding, een kind dat overleed aan pneumonie, een natuurramp met fatale gevolgen, kindermishandeling, een miskraam, een dissociatieve identiteits­stoornis, communicatie via gebarentaal – en toch is al die ellende niet de hoofdmoot van deze verfilming van het gelijknamige korte verhaal van Haruki Murakami.

Wat de maker, Ryusuke Hamaguchi, in wezen laat zien is een existentiële zoektocht naar – je kunt het niet anders zeggen – het leven zelf. Hoe kenbaar zijn mensen – voor anderen, voor zichzelf? Hebben ze een ego of zijn ze hol van binnen? ‘Acteren’ ze hun dagelijkse leven of zijn ze mensen uit een stuk, compleet met al hun contradicties en duistere kanten? En: hoe verhoudt zich dat dagelijks bestaan tot de grenservaringen die iedereen ook meemaakt? Theaterregisseur Yûsuke Kafuku is gelukkig getrouwd met Oto, tot het noodlot plotseling toeslaat. Overrompeld door het verdriet probeert Kafuku het geheim te begrijpen dat hij vlak voor haar over­lijden ontdekte. Twee jaar later neemt Kafuku het aanbod aan om Tsjechovs Oom Wanja te regisseren in Hiroshima. Zijn nieuwe werkgever heeft voor hem de perfect rijdende, maar bescheiden chauffeuse klaarstaan om hem tijdens zijn verblijf daar te vervoeren.