De naam van de wereld
Vacuüm van verdriet
Plaats een reactie
De naam van de wereld,
Denis Johnson, (vertaling: Peter Bergsma),
Koppernik, 155 blz., 22,50 euro.
Vijftiger Michael Reed doceert aan een universiteit waaraan een revalidatiekliniek is verbonden waar de mensen ‘strompelden of schuifelden, open overschoenen en pyjama’s droegen onder de overjassen en eenvoudige bewegingen oefenden met gerevalideerde hoofden’. Hij doet wat kleine werkgroepen en voert, naar eigen zeggen, niets uit. Reed is een man zonder houvast, dolend in een vacuüm van verdriet. Sinds hij een paar jaar eerder vrouw en dochter verloor bij een ongeluk, strompelt hij ogenschijnlijk verlamd en onverschillig door het leven, omringd door mensen ‘geheel in beslag genomen door het nergens heen gaan.’ De jonge roodharige Flower doemt op: celliste, performanceartiest en beeldend kunstenaar, het ‘aura van haar ondeugd’ dragend. In een bijbaan als serveerster beweegt ze zich ‘als de geheime koningin van een criminele enclave die de kust verkende’. Ziedaar hoe Denis Johnson in weinig woorden in De naam van de wereld een messcherp portret neerzet. Dit is geen roman over de catharsis van een oudere man, in gang gezet door een jongere vrouw. Reed verliest zijn baan – maar gaat daar, gelijkmoedig als hij is, niet onder gebukt. De vrijpostige Flower zet wel het bovenlicht van Reeds bestaan op een kier. Zij houdt hem voor: ‘Je bent vastgebonden aan de mast, net als Odysseus.’
Johnson schrijft strak, maar in een pakkende dichterlijke stijl. Na de novelle Treindromen uit 2013 – over een man die op zijn 80ste beseft dat hij de wereld enkel had zien ronddraaien – is deze korte, lyrische roman opnieuw een groots werk.
- Er zijn nog geen reacties
