Meer van Marco Blanker

Ik geef het u op een briefje dat we mensen kunnen helpen. Zelfs 100 procent garantie dat we levens zullen redden. Levens van vele zorgverleners en burgers in Afrikaanse landen. Hoe?

‘Minister komt afspraken met huisartsen over vaccinatie niet na.’ Hoewel eigenlijk niet eens verrast (er worden wel meer afspraken niet nagekomen, of eenzijdig veranderd) ben ik hierdoor toch verbijsterd. Minister De Jonge kan de gedane toezegging dat huisartsen ook op zo kort mogelijke termijn worden gevaccineerd niet waarmaken.

In het gesprek viel mij op dat ook bij de nieuwe analyse een aanname werd gebruikt die onterecht kan leiden tot een ‘signaal’. In het bijzonder ging het hier om de aanname dat het aantal verrichtingen polyfarmacie gerelateerd moet zijn aan het aantal ouderen in de praktijk.

‘Zouden we het eens met u over de polyfarmacie mogen hebben? Wij hebben de indruk dat het polyfarmaciebeleid in uw praktijk namelijk goed is, misschien wel beter dan in andere praktijken. Wij zoeken best practices om van te leren.’

Een paar maanden was hij onderweg in een moeilijk traject. Uitgezaaide slokdarmkanker. Chemotherapie. Over de toekomst sprak hij niet. Hij hulde zich in stilzwijgen.

Ons jaarrecept voor contractering verandert niet. Alle formulieren zijn wel ingevuld, maar nog niet ondertekend. Begin december stuurde ik de verzekeraar een voorstel voor een aangepast contract van drie maanden. Uit een standaardbrief vernam ik vorige week dat de zorgverzekeraar alleen jaarcontracten afsluit. Iets met een kruisje en tekenen.

Jij had zeven klachten opgesteld die allemaal ongegrond zijn verklaard. Dat voelt als verlies, maar het was geen wedstrijd die in 7-0 is geëindigd. Ik weet niet of de beklaagde dit als een overwinning heeft gevoeld.

Huisarts Marco Blanker moest voor de tuchtrechter verschijnen. En Désirée Hairwassers, die blogt vanuit het patiëntenperspectief, spande een tuchtzaak aan. Ze schrijven elkaar over hun ervaring met het tuchtrecht.

Als huisarts weet ik dat ik soms fouten of verkeerde inschattingen maak. Het lastige is dat ik nooit van tevoren weet wanneer en bij wie dat gebeurt. Mijn openheid daarover – als ik het echt anders had moeten doen – helpt veel patiënten, maar niet allemaal.

Jij noemt het vilein; ik vond het verweer dat mijn advocaat schreef vooral heel afstandelijk. Daarom heb ik er destijds voor gekozen om het verweer zelf te schrijven en daarna voor te leggen aan mijn advocaat.

Jij had een zaak aangespannen en die kwam tot deze zitting. Ik was gekomen om jou eens te ontmoeten, maar toch ook een beetje uit nieuwsgierigheid. Hoe is het om een zaak ‘vanaf de andere kant’ mee te maken?

‘U heeft een hogere kans op kanker. Een niet zo belangrijke kanker, maar toch. We hebben geen idee of het stoppen van dit middel uw kans verlaagt – de kruistabellen uit het Deense onderzoek zeggen daar namelijk niets over – maar we moeten het toch overwegen.’ Omdat CBG, IGJ en NHG het zeggen.

De rituele dans is weer achter de rug. Wederom heeft een auditor onze praktijk tevreden verlaten. Praktijkaccreditatie. Ooit startten wij hiermee vanuit de behoefte om nog beter te kijken naar onze praktijk.

De wereld is maakbaar en ligt aan onze voeten via het internet. Deze gedachte brengt ook verwachtingen met zich mee in de zorg. Als ik een medicijn bestel, moet ik dat toch ook morgen in huis kunnen hebben?

De heroïsche tocht van Maarten, mijn beslissing, de 4,5 miljoen die hij ophaalde. Drie hoofdthema’s van de Elfstedenzwemtocht die Maarten van der Weijden in augustus ondernam. De media waren er vol van, vrijwel alle Friezen en een groot deel van Nederland was er vol van.

We hadden aan advance care planning gedaan. Scenario’s met elkaar besproken, voor de tocht, maar ook tijdens. Afgesproken was al dat ik deze beslissing zou mogen nemen, zou moeten nemen. Wat te boek staat als mijn beslissing is dus eigenlijk het resultaat van shared decision making. Huisartsenwerk.

Laaggeletterdheid komt veel voor en er worden dikke boeken over geschreven. Als bekend is dat iemand niet goed kan lezen, komt hulp wel op gang. In de praktijk zien wij een gat tussen dat aanbod en de doelgroep. De doelgroep blijft namelijk verscholen achter een dikke muur van schaamte.

Naar aanleiding van mijn blog sprak ik met de betrokken wethouder en een van de gemeenteambtenaren. Zij boden excuses aan voor de gevoerde correspondentie. Het complete dossier had niet opgevraagd mogen worden.

Zij voerde het gesprek voor mij. Onbewust, maar heel bekwaam. Zonder het te weten kwamen de antwoorden op alle belangrijke vragen die ik ook had willen stellen op tafel. Ik zat op een stoel aan het voeteind van zijn bed in het hospice.

‘Daarnaast verzoek ik u om uw mening voortaan voor uzelf te houden, aangezien u immers geen partij bent in het traject van uw patiënt.’ Een citaat uit een e-mail aan mij, van een consulent schuldsanering van de gemeente.

Vorige week heette ik een jonge collega welkom in onze keuken. Hij wilde toch nog eens kijken in een huisartsenpraktijk. Het hebben over hoe ik praktijk en onderzoek combineer.

Palliatieve zorg bied ik het liefste zelf voor mijn patiënten. De continuïteit, ook ‘s avonds en ‘s nachts, helpt hen en verrijkt mijn werk, althans zo ervaar ik dat. Deze zorg is vrijwel altijd intensief, of het contact nu tweewekelijks of drie keer per week is, enkele maanden duurt, of maar een paar dagen.

De telefoon bliept voor het pasje aan de voordeur. Samen met een verzorgende bezoek ik een van mijn patiënten. De bliep is de nieuwerwetse prikklok. Een secondenregistratieapp, waarmee de verzorgenden gedetailleerd kunnen verantwoorden hoeveel tijd zij bij een cliënt zijn geweest.

Dat reacties niet altijd prettig zijn, ervoer ik deze week. In reactie op een tweet – waarin ik mijn zorg uitte over de onheuse bejegening van een politiek actieve jonge vrouw – maakte ik kennis met een deel van twitter dat ik nog niet eerder zag.

Ik vind het een verwarrende tijd. De wereld struikelt bij herhaling over de twitterberichten van president Trump. Feiten worden overspoeld door alternatieve feiten. De media worden openlijk in een hoek gepropt waar ze niet horen. In een rap tempo worden bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet.