Lize kijkt me onderzoekend aan. Ze heeft blozende, rode wangen, maar ziet verder bleekjes. Ik geef haar een brede lach. Ze lacht terug. ‘Hé, kan jij nog lachen!’, vraag ik. ‘Net was ze echt niet zo vrolijk,’ zegt haar moeder, ‘maar de paracetamol lijkt al te werken, gelukkig.’
Het is mijn eerste dienstblok als anios kindergeneeskunde. In de verloskamer ligt een vrouw die ruim 35 weken zwanger is en waarschijnlijk vannacht gaat bevallen. ’s Avonds laat bespreek ik het plan met mijn supervisor, de kinderarts.
Ken je dat gevoel, dat je zó je best doet, maar het niets lijkt te helpen? Dat gevoel had ik vandaag. Na maanden hard werken kreeg ik een ‘op verwacht niveau’. Daar heb je natuurlijk niks aan. Op verwacht niveau betekent gemiddeld. Ik wil geen gemiddelde dokter worden, ik wil een heel goede dokter worden. Eén van de beste. En deze stage was mijn inzet.
Op een kinderbedje bij de hoofdingang prijkt een bord: ‘Dit bed en elf andere bedden zijn vandaag gesloten vanwege een personeelstekort’. In het trappenhuis hangen met leuzen beschilderde lakens. Verpleegkundigen dragen actiebuttons. Er moet een betere cao komen voor de umc’s en dat mag iedereen weten.
Sinds vorige week heb ik geen Facebook meer. Heftig hè? Ik heb mijn account definitief verwijderd. Vanaf nu word ik nooit meer getagd in een grappig berichtje, kan ik niet meer stiekem mijn oud-klasgenootjes bespieden en bereikt de uitnodiging voor een verjaardag mij hopelijk via de mail. Best ongezellig dus.
Het is mijn derde week op de kinderafdeling. In dit kleine ziekenhuis verzorgen de kinderartsen zelf de begeleiding, een luxe. Bij mijn vorige coschappen waren de anios-begeleiders soms maar een jaar verder dan ik. Wel ook even wennen, die alleswetende kinderartsen om je heen.
5, 4, 3, 2, 1, 0! Laat maar los. En nog een hap – houd vast! Kin op je borst, ja zo! 10, 9, 8, 7… Het gaat heel goed, heel goed! Ja! En weer even ontspannen. Laat maar los.
Het is koud in de zaal en ik heb geen zin meer. Misschien de lange vragen overslaan? Nee, volgens mijn uitgekiende invultactiek mag ik alleen tweekeuzevragen overslaan, om het plus- en minpuntensysteem optimaal te benutten. Dit is pas de helft, ik moet verder!
Vanochtend zat ik op de SEH. Niet achter een computer of bij een patiënt, maar in de wachtkamer. Mijn eerste keer voor mezelf in het ziekenhuis. Vanuit patiëntperspectief is zo’n bezoek een hele andere ervaring.
Soms lijkt het net alsof het niets uitmaakt wat je doet. Je kunt uiterst vriendelijk zijn of streng, je stem verhogen of verlagen, de patiënt afleiden of eindeloos de tijd nemen. Het heeft geen zin. Je bereikt he-le-maal niks.
Het aantal basisartsen op zoek naar een opleidingsplek is in zeven jaar met een derde toegenomen. Geen verrassing, want er worden nu eenmaal meer artsen opgeleid dan dat er opleidingsplekken beschikbaar zijn. Het gevolg is een harde concurrentiestrijd. En dat is tijdens de studie al voelbaar.
‘What do you see?’ Ik schuif een thoraxfoto uit de papieren enveloppe en houd hem richting de glazen buitendeur. In Pretoria schijnt gelukkig altijd de zon, dus ik heb voldoende licht. De rechterlong hangt als een zielige hoopje naast het mediastinum. Makkelijk, pneumothorax.
‘She came all the way from the Netherlands to get pricked. Pricky pricky!’ Haha. Ik heb het warm en sta weer eens flink te trillen. De chirurg heeft wel in de gaten dat het nog even wennen is voor mij.
Na de eerste drie weken van mijn coschap begin ik mij af te vragen of een coassistent ook weleens pauze heeft.
‘Alles heeft een einde...’, begint de opa die op is. Ik bijt hard op mijn lip en zoek afleiding. Nu niet gaan huilen!
