Op 18.520 kilometer van Nederland liggen twee eilanden op de rand van de Zuidelijke Stille Oceaan en de internationale datumgrens. Samen vormen ze het meest geïsoleerde land ter wereld en de plek waar Spoedeisende Hulp-arts Susanne Veeken al fietsend haar hart verloor: Nieuw-Zeeland.
Begin negentiende eeuw ligt Europa deels in puin. Na de Franse revolutie en komst van Napoleon besluit een aantal kunstenaars de chaos te ontvluchten; de werkelijkheid uit, de romantiek in. Het Groninger Museum toont de vlucht uit Noord-Europa in de tentoonstelling Romantiek in het Noorden.
Van slapende jongens in Boedapest tot verdwaalde wolken en stiekeme zonnebaders in New York. In Mirroring Life, de overzichtstentoonstelling over de fotograaf André Kertész, toont Foam in chronologische volgorde het wonderbaarlijke oeuvre van een van de meest beeldbepalende fotografen van de twintigste eeuw.
Het Mauritshuis trakteert op smakelijke taferelen en goed gedekte tafels in Slow Food – Stillevens uit de Gouden Eeuw.
Bing Tan wist lang niet wat ontspannen was. De chirurg hoofd-halsoncologie nam jarenlang te weinig tijd voor zichzelf, tot een paar jaar terug. Maar pas nadat hij in Maastricht ging werken, leerde hij zich beter ontspannen.
Terug naar het tijdperk van Reagan en Thatcher. Na de oliecrisis waren bezuinigingen in de publieke sector aan de orde van de dag. Toch heerste een gevoel van optimisme dankzij een groot geloof in de mogelijkheden van de vrije markt. Daardoor leek alles mogelijk, en zeker in de kunsten. In die vermaledijde jaren tachtig van de vorige eeuw stonden de Guerrilla Girls op en confronteerden de kunstwereld met het heersende seksisme: konden vrouwelijke kunstenaars ook eindelijk een podium krijgen? Nu hangen ze in het Van Abbemuseum in Eindhoven.
Bergbeklimmen, hathayoga, hardlopen, fietsen, kajakken, skiën, langlaufen, karate en zeilen: als het om sporten gaat, zijn Harry (65), Maril (63) en dochter Jolien (35) Boesten niet te houden. De drie huisartsen uit Landgraaf lijken vooral te werken om te kunnen sporten. Het liefst maken ze van hun hobby’s hun werk én hun pensioenplan.
Begin twintigste eeuw kreeg een Vlaamse pater een geheime, Tibetaans-boeddhistische meditatiegids in de vorm van 54 miniatuurschilderingen. De kleurrijke miniatuurschilderingen komen waarschijnlijk uit de achttiende eeuw en moesten een Mongoolse prins helpen bij zijn meditatielessen.
‘Wil jij mijn praktijk overnemen?’ Met die vraag klopte huisarts Bart van Bergen vorig jaar aan bij zijn dochter Nienke. Zij was net bevallen van haar derde kind en had krap tweeënhalf jaar ervaring als huisarts. Na drie nachten niet slapen zei ze ‘ja’ en daarmee volgt ze in de voetsporen van haar vader: met een jong gezin een eigen praktijk runnen. Gelukkig heeft Zandvoort genoeg humor en zand om de nodige verlichting te brengen.
Beeldhouwkunst was lang het ondergeschoven kindje van de kunsten. Niet raar, want de sculptuur stond eeuwenlang figuurlijk stil. Beeldhouwers bleven beelden uit de klassieke oudheid kopiëren en deden weinig moeite alle kanten van het beeld goed te krijgen. Ze werden ook eerder gezien als ambachtsmannen wier noeste arbeid slechts in dienst stond van de architectuur.
Tippelende vrouwen op boulevards, rijke courtisanes in hun salon en afgeleefde prostituees in bordelen of cafés, nippend aan absint: in Lichte Zeden. Prostitutie in de Franse kunst, 1850-1910 komen ze allemaal voorbij.
Huisarts Richard (62) en plastisch chirurg Matthijs (38) Botman zoeken liever niet naarstig naar ontspanning buiten het werk. Dat hoeft volgens de vader en zoon ook helemaal niet. Want: wie zorgt dat zijn werk plezierig, goed en zinvol is, kan zich ook prima ontspannen op het werk.
In mijn niet-aflatende speurtocht naar wachtkamerkunst voeren de namen van een Amerikaanse en een Nederlandse kunstenaar me naar musea in Amstelveen.
Museumbezoekers kijken gemiddeld negen seconden naar een schilderij. Hoe groot of klein dat werk ook is; je ziet meer niet dan wel. Dat is zonde, vindt Wieteke van Zeil. In de Volkskrant bespreekt de kunsthistoricus wekelijks bijzondere details op bekende en minder bekende kunstwerken. En nu leert ze met de tentoonstelling Ik zie, ik zie… bezoekers van het Frans Hals Museum in Haarlem nóg beter kijken naar kunst.
