Het leven van de 39-jarige Parijse Romane kabbelt voort. Het is beperkt tot slechts haar huisartspraktijk, haar vader en haar demonen: angst, hypochondrie en paranoïdie. Tót het moment dat Romane geconfronteerd wordt met het bestaan van een dubbelganger. Ze gaat op onderzoek uit en komt tot de ontdekking dat zij een tweelingzus heeft. Dit verandert haar leven voorgoed.
Londen 1850, een chaotische stad waar kunstenaars experimenteren met nieuwe stijlen en uitvinders revolutionaire ontdekkingen doen. Op die plek proberen twee personen hun passie te verwezenlijken.
Het beeld van een jong, mooi en gezond lichaam, dat doorgaans gemanipuleerd in de media verschijnt, staat in groot contrast met het levende lijf dat eigenlijk niks te maken heeft met perfectie. Het digitale tijdperk heeft de perfectie als het ware geperfectioneerd.
Hij is misschien wel de bekendste Congolees ter wereld, de man die sinds het ontvangen van de Nobelprijs voor de Vrede (2018) een heuse sterrenstatus heeft weten te bemachtigen: Denis Mukwege.
Met de broodnodige mate van gelatenheid blijft Mark zich inzetten voor Dokters Zonder Kleur. Eenmaal in een noodkamp in de woestijn van West-Afrika lijkt deze gelatenheid hem echter niet meer te redden. Mark wordt geconfronteerd met de hopeloosheid van zijn handelen en de dubbelzinnigheid van zijn ‘neutraliteit’.
Het is de ergste nachtmerrie: je eigen kind overleven. Als je kind ook nog eens zwaar gehandicapt is en geheel van jou afhankelijk, dan komt er een tweede nachtmerrie bij: dat je kind jóú overleeft.
Wie denkt dat non-verbale autisten geen boeken kunnen schrijven, heeft het mis. Naoki Higashida, een Japanse twintiger met een ernstige vorm van autisme, bewees het tegendeel.
Geluk lijkt tegenwoordig haast maakbaar. Een veronderstelling waarmee óngeluk vrijwel gelijkstaat aan een vermijdbare onvolmaaktheid. Voor Jonathan, een 39-jarige biomedisch wetenschapper, is het duidelijk: hij is pas gelukkig als hij vrouwen om zijn vinger weet te winden. Een tekortkoming die hij niet kan accepteren.
‘Ik ben alleen mezelf op de wereld: hoe eenzaam is dat.’ Een uitspraak van een doodgewone man. Zo’n man die je buurman zou kunnen zijn, of de man bij de bakker.
‘Even without hope I shall undertake, even without success I shall persevere.’ Daadkrachtige woorden van een man die met zijn levenswerk dagelijks levens redt wereldwijd. Het is de uit het Nederlandse Kampen afkomstige, en later naar Amerika geëmigreerde, dokter Willem Kolff (1911-2009), die zijn artsenvisie ‘als je iemand kunt helpen, moet je het doen’ levenslang hooghield.
Hammoud is een Syrische arts die recentelijk zijn specialisatie plastische chirurgie heeft afgerond in Parijs. Voordat hij start als medisch specialist in een gerenommeerd Frans ziekenhuis, moet hij nog slechts zijn paspoort verlengen in zijn thuisland. Dat de opkomende revolutie hem uitreizen vervolgens onmogelijk maakt, blijkt een ongelukkige verrassing.
‘Er is niets unieks of bijzonders aan bijna-doodervaringen. Ze zijn niet zeldzaam: ik wil wedden dat iedereen er weleens een heeft gehad, misschien zelfs zonder het zich te realiseren. Een vrachtwagen die te dicht langs je fiets zoeft, het vliegtuig dat zonder jou vertrekt, het virus dat je nooit hebt ingeademd.’
Hammoud is een Syrische arts die recentelijk zijn specialisatie plastische chirurgie heeft afgerond in Parijs. Voordat hij start als medisch specialist in een gerenommeerd Frans ziekenhuis, moet hij nog slechts zijn paspoort verlengen in zijn thuisland. Dat de opkomende revolutie hem vervolgens het uitreizen onmogelijk maakt, blijkt een ongelukkige verrassing.
Elyse Bouritius is arts, in opleiding tot Arts Maatschappij en Gezondheid. Na een eerdere stage bij Medisch Contact schrijft zij voor de rubriek Media & Cultuur.
Elyse Bouritius werkt als arts op de kinderafdeling van een Malawiaans ziekenhuis. Zij doet daar, met hart en ziel, heel goed werk. Of niet? Soms twijfelt ze over de motieven en het nut van deze vorm van westers weldoen.
Social egg freezing, omamoeders, vruchtbaarheidstoeristen, Google-, diepvries- en stamcelbaby’s. Het zou zo een korte samenvatting van een sciencefictionfilm kunnen zijn.
‘De werktijden zijn vreselijk, de beloning is vreselijk, de werkomstandigheden zijn vreselijk, je wordt ondergewaardeerd, niet gesteund, je krijgt geen respect en wordt regelmatig fysiek bedreigd. Maar er is op de hele wereld geen mooier vak.’
‘De werktijden zijn vreselijk, de beloning is vreselijk, de werkomstandigheden zijn vreselijk, je wordt ondergewaardeerd, niet gesteund, je krijgt geen respect en wordt regelmatig fysiek bedreigd. Maar er is op de hele wereld geen mooier vak.’
Vlaanderen 1918, de Eerste Wereldoorlog nadert zijn einde. Mannen, inmiddels elkaars broeders, staan samen aan het front. Het onbescheiden patriottisme wordt gevoed door de angstaanjagende verhalen over de vijand, die de vorm van een monsterlijk wezen heeft aangenomen.
Koos Neuvel en Caroline de Pater combineren historische feiten met ervaringen van nu. Twee jaar lang dompelden zij zich onder in een (anonieme) ggz-instelling, waar zij spraken met patiënten en hulpverleners.
Dat hij de boeken in zou gaan als een transformator van de chirurgie, kon de Brit Joseph Lister, aan het begin van de negentiende eeuw nog slechts een verlegen en stotterende student, alleen maar dromen.
Vlaanderen 1918, de Eerste Wereldoorlog nadert zijn einde. Mannen, inmiddels elkaars broeders, maten, staan samen aan het front. Stoppen is pas een optie als de fysieke of mentale toestand tot een nulpunt is gedaald. In het boek Kleihuid bereiken Rupert Atkins en Harvey Cole afzonderlijk dit punt. Beiden worden veroordeeld tot het verblijf in een geïmproviseerd revalidatieoord.
Liefde voor een naaste gaat niet zelden gepaard met angst. Angst dat diegene (ooit) iets ernstigs zal overkomen. Want wat zou er gebeuren als deze angst bewaarheid wordt?
Nergens is tijd zo variabel als in Afrika, Malawi in het bijzonder. Tijdsafspraken lijken enkel gemaakt voor en door ‘azungu’ (‘blanken’), maar zijn zo veranderlijk als het weer.
De huid is het grootste menselijke orgaan. Een orgaan met een belangrijke barrièrefunctie en een groot zelfherstellend vermogen.
